En toen was ze weg….

Begin oktober 2009 zat ik zenuwachtig bij Hachiko in Merelbeke bij een bende volk dat ik van haar noch pluim kende. We kregen een indrukwekkende uitleg over wat wel en niet kon, wat wel en niet mocht. Er werd ons ingepeperd hoe belangrijk onze taak was…. en het enige wat ik (en de andere samen met mij denk ik) kon denken was “Waar blijft mijn puppy??”

En toen… toen ging de deur naar de kennel open, en stormde er een zotte bende pups buiten. 2 bruine labradorrekes, 1 ros goldenke, 3 witte goldens en een zwart monstertje… Die avond ging ik naar huis met een kleine dikke bruine pup. Donutje.
Ik herinner mij dat ik die avond direct met haar de Murphy’s binnen ging, en dat ze even later als een baby’tje op mijn arm lag te slapen. Weken verstreken, accidentjes gebeurden, en dat kleine pupje groeide op tot een puberend hondje. Om de 2 weken gingen we naar Merelbeke voor de les, waar we elke keer weer nieuwe dingen leerden. Van een simpele bonjour tot op en over dingen springen, rollen, liggen, zitten, en veel moeilijkere dingen dan dat. We wisselden al eens van hondje, en zo kwamen Droedel en Deos ook bij mij terecht.

Ik leerde veel over honden, over de opvoeding van een pup en veel over mezelf. Ik kwam in contact met leuke nieuwe mensen, zowel mijn mede-gastgezinnen als mensen die een assistentiehond hebben, trainers en sympathisanten.

De maanden vlogen voorbij, en plots waren wij de oudste groep. De fierheid van de oudste groep te zijn sloeg snel om tot een besef dat onze laatste 6 maanden samen aangebroken waren. Ik genoot van elk moment samen, genoot van Donut haar vooruitgang, hoe ze alsmaar sneller nieuwe dingen oppikte, hoe de band tussen Donut en Desmo intenser werd (tot ze een samenwerkend vennootschap werden… Desmo opende de kastdeuren, Donut plunderde de kast…)

Gisteren kwam er een einde aan. Donut is nu naar de Hachiko-Universiteit, nog 6 maand en ze gaat iemand zeer gelukkig maken. Nog gelukkiger dan dat ze mij het afgelopen anderhalf jaar gemaakt heeft.

Merci Hachiko om mij de kans te geven om Donut op te voeden tot wat ze nu is, en om mij mezelf zoveel beter te leren kennen, merci collega gastgezinnen, jullie waren super! Merci Daphné en Leen voor de vele tips, aanwijzingen en leuke gesprekken. Merci Petra voor de vele leuke lessen!

Merci Donutje voor de zalige momenten de afgelopen 18 maand!!

A little black dress

Ik zie het zo voor me
Jij, in je little black dress.

De zachte zwarte stof, die je zachte heupen omspant

en vooral,
de bandjes die van je schouders glijden,
je schouders die ontbloot worden,
de ritssluiting die je rug verdedigt als was het een garnizoen soldaten rond een bruggehoofd

Maar ook zij zouden de verdediging opgeven, en de huid van je rug prijsgeven.

Hoe die little black dress over je heupen zakt, en
a little black thong prijsgeven.

Daarna is het enkel nog genieten van mijn vingertoppen over je huid.
Gepaard met een siddering.

Reünies, t zijn dingen….

Door samenloop van omstandigheden hoorde ik de afgelopen week geregeld over allerhande reünies. Van de kleuter/lagere/middelbare school, een vorige werknemer, de chiro of scouts etc.
Dan probeer ik mij dat in te beelden. Hoe zou het er aan toegaan? Zoals Peter Griffin, die probeert aan zijn ex-klasgenootjes wijs te maken dat hij “a Secret Agent-Astronaut-Millionaire” is? Of eerder zoals in “Zack & Miri make a porno“?

Eerlijk gezegd heb ik er geen nood aan, aan al die mensen terug te zien. Sommige zie ik wel eens op de jaarmarkt van Wemmel, en daar ben ik van op de hoogte. Maar eigenlijk kan het mij weinig schelen hoeveel kinderen mijn lagere-school-klasgenootjes hebben, hoe “succesvol” de mensen zijn waarmee ik de jaren op het Sint Pieterscollege in Jette heb moeten doorbrengen of hoe goed het bedrijf van de gasten van op de Tuinbouwschool draait. Uiteindelijk is zo’n reünie toch niet meer dan uiterlijk vertoon? 1 avond tonen hoe goed en succesvol je bent, wat voor een sexy lief/vrouw je wel niet gevonden hebt en proberen om je dikke auto zo dicht mogelijk bij de deur te parkeren, zodat iedereen hem gezien heeft.

Neen, het hoeft voor mij niet, zo’n reünies… Moest ik werkelijk geïnteresseerd zijn in hoe het met je gaat, dan had ik je al wel gecontacteerd hoor. En niet via facebook, maar via telefoon of door een druk op je deurbel.