In Duitsland gaan hardnekkig stemmen op voor een hogere belasting voor kinderloze mensen. Bondskanselier Angela Merkel heeft het idee direct van tafel geveegd, maar CDU-partijgenoten blijven erop terugkomen.
Dat stond onlangs te lezen in Het Laatste Nieuws. Ik weet niet goed hoe ik mijn gevoel moet omschrijven dat ik voelde toen ik dat las. Walging, woede, pissed-off, niet-goed-in-het-hoofd….
En ik weet dat ik niet de enige was met die gevoelens.
Mijn reactie was: “Ze zouden beter het kindergeld afschaffen…”
En dat lokte bij velen net dezelfde reactie uit als diegene die ik had op het artikel zelf.
Het ene is het andere… Waarom zou iemand die bewust geen kinderen wilt meer belastingen moeten betalen dan iemand die bewust kinderen wil?
Waarom zou een koppel dat kinderloos blijft door medische redenen meer belastingen moeten betalen dan een tienermoeder die per toeval door haar vriendje is bezwangerd?
Koppels met kinderen, gescheiden ouders, alleenstaande ouders hebben een aantal voordelen die kinderloze mensen sowieso niet hebben. Kindergeld, belastingsvoordeel “Kinderen ten laste”, de mogelijkheid van kosten van kinderopvang in te brengen in de belastingen, zelfs bij een hypothecaire lening is er gedurende 10 jaar voordeel wanneer je kinderen hebt.
Akkoord, kinderen hebben kost ook handen vol geld. Pampers, babyvoeding, kleertjes waar ze binnen de kortste keren uitgroeien, schoolspullen, lidgeld van allerhande verenigingen (jeugdvereniging, sportclub, muziekschool etc).
“Een kind kost evenveel als een villa” heb ik al dikwijls horen zeggen. Ik heb er zelf geen flauw benul van omdat ik tout court niet stil sta bij kinderen, laat staan dat ik weet wat een villa kost.
Maar, het is een bewuste keuze, om als koppel kinderen te krijgen (en te houden). Die bewuste keuze brengt kosten mee, kosten die als koppel zelf gedragen worden, de directe kosten, en kosten die door de gemeenschap gedragen worden, zoals onderwijs bvb. Het is een stomme houding, maar mijn belastinggeld wordt al gebruikt om andermans kinderen op te voeden. Ik heb echt geen zin om nog extra te gaan betalen voor iemand anders zijn/haar kinderen, kinderen die ik niet gemaakt heb.
Dit klinkt heel egoïstisch, maar ik hoop dat jullie er zelf over nadenken, en beseffen dat ik het helemaal zo hard niet bedoel als het klinkt in jullie hoofden.
Er zijn andere manieren om aan geld te geraken…
De reden waarom ik over dit onderwerp een mening heb is zeer simpel. Vroeger, lang geleden wou ik kindjes, snel, en veel. Dat gevoel is sterk afgezwakt, en sinds enkele jaren weet ik heel zeker dat ik geen kinderen wil.
Waarom? Moeilijk om daar zo heel droog een antwoord op te geven. Het is een combinatie van rationele gedachten gemengd met sterke gevoelens.
Het ergste aan die bewuste keuze is dat ik ze telkens opnieuw sterk moet verdedigen. En telkens opnieuw krijg ik dingen te horen als “Ge zult nog wel van gedacht veranderen!” of “Wacht tot ge de juiste vrouw tegenkomt.” Of “Ge weet niet wat ge mist…”
Van gedacht veranderen? Ik ben zeker van niet. Vroeger zou ik getwijfeld hebben. Nu niet meer. Waarom niet? Omdat ik ondertussen genoeg kinderen op mijn schoot heb gehad en niks nadda noppes voelde om ooit zelf zo eentje groot te brengen. Mijn baby-neefje Felix is cute en schattig, en ik ben er zeker van dat als hij groot genoeg is, ik een coole Nonkel Toon ga zijn. Maar op dit ogenblik heb ik niet de klik die nodig is om zelf die keuze te maken. De keuze om mij voort te planten. Mijn kleine zus is ook zwanger. Haar kindje-on-the-way is hier meer dan welkom. Ik kijk er naar uit om haar en S. gelukkig te zien. Maar ik zie mijzelf niet gelukkig moest ik in hun plaats zijn.
Ook voor hun spruit ben ik graag de coole Nonkel Toon, maar Papa Toon, nope, dat zit er niet in.
Wachten tot ik de juiste vrouw tegen kom… Ik ben al menig maal een vrouw tegen gekomen. En in het begin denk je telkens dat het “de juiste” is. Of soms niet, maar dan weet je dat ook voor je aan iets begint. De laatste jaren is het al dan niet kinderen hebben/willen een breekpunt geweest. Ik wil niemand ongelukkig maken door haar te onthouden van kinderen. Ik wil zelf ook niet toegeven aan het gevoel van “Dat komt wel goed” om dan vast te stellen dat het toch niet goed komt als dat kind er is.
Ik heb nu iemand die net als ik geen kinderen wil, wel dieren, samen een boerderijtje, samenlopende toekomstdromen zonder dat we van onze lijnen moeten afwijken. Is zij de juiste? Ik heb het gevoel van wel. De toekomst zal dat laten blijken. Van zo iets ben je nooit 100% zeker. Wat wel zeker is, is dat we geen van beiden kinderen willen, en elkaar op dat vlak niet gaan teleur stellen.
Ge weet niet wat ge mist… kakpampers, nachtelijke voedingssessies, kotsende kinderen, eerste tandjes, tweede tanden, een planning die draait rond de openingsuren van school/crèche, en inderdaad, ook die eerste stppen, woordjes, lachjes, de mooie momenten die je als ouder met een kind kan hebben. Dat mis ik. Nuja, missen. Zal ik niet hebben. Heb ik ze nodig om mijn leven dat zin te geven? Of wordt mijn leven maar pas als vol aanschouwt als ik een of meerdere nazaten laat rondlopen op deze (reeds overbevolkte) aardbol?
Het is mijn vrije keuze om geen kinderen te willen. Het is bij anderen geen vrije keuze, maar een medische oorzaak die het zo wil. Nog anderen kunnen door hun geaardheid moeilijk of geen kinderen krijgen.
Moeten wij, als kinderloze groep, gestraft worden met meer belastingen? Ik dacht het niet.
