Weeping house

Vorige week stond er een huis in Antwerpen. ‘Maja,’ denken jullie..’er staan wel meer huizen in Antwerpen!’ Maar dit was een wenend huis. Uhu, een wenend huis. Het weende bittere tranen… Want het was een energieverlindend, eco-unfriendly huis.
Na enkele dagen was het wenende huis omgetoverd in een lachend huis.

Door Axa.
Om reclame te maken voor hun ‘groene lening’.
Een renovatielening met 3 voordelen. Je geniet een voordelig tarief, je kan in sommige gevallen op 15 jaar terug betalen en je kan genieten van optimaal budgetbheer (wat eigenlijk gewoon wil zeggen dat je zelf kan kiezen op welke dag van de maand je de terugbetaling doet.)
Om eerlijk te zijn, ik heb totaal geen ervaring met immobilieën, laat staan met hypotecaire leningen. Ik heb dus ook totaal geen besef wat een voordelig tarief is. Of een normale terugbetaaltijd. Optimaal budgetbeheer klinkt wel aanlokkelijk, ik zou opteren voor elke 32ste dag van de maand.

Ik heb even de simulatie gedaan, er van uitgaand dat ik een oude versleten mazoutketel vervang door een CV-installatie op houtpellets. Zo een ding komt op ongeveer 15000 euro. Terug betalen op 36 maand zou me €448,49,- per maand kosten of €1145,64,- interest na 36 maand.
Lijkt me een faire deal. Ik voel me wel aangetrokken.
Spijtig genoeg heb ik geen eigen huis, en mijn huisbaas overtuigen om zijn oude versleten mazoutketel te vervangen is ook niet echt een optie.

Ik kreeg ook een persbericht toegstuurd van Axa over deze lening. En zoals jullie weten ligt het onderwerp “groen” mij nogal nauw aan het hart.
Het feit dat er specifiek leningen zijn om groene, ecologische verbouwingen en renovaties te ondersteunen vind ik leuk.
Wat me een beetje een wrange smaak in mijn mond geeft, zijn de statistieken die bij deze lening horen. Zo zijn 80% van de renovatieleningen groene renovaties (OK), 70% van de renoveerders zijn 40+ers (das minder maar bon) en wordt de lening het meeste gebruikt om zonnepanelen te leggen (niet OK).
Wat ik zelf al dacht wordt bevestigd in het persbericht. Jonge mensen hebben het geld niet om groene renovaties te doen. Terwijl het net zij zijn die er het meeste kunnen uit halen.
En het geld wordt geleend om overdreven gesubsidieerde, ondermaats renderende “groene” zonnepanelen te leggen.
Afbetalen op 10 of misschien 15 jaar terwijl de terugverdientijd van zo’n dingen geen 5 jaar is, lijkt me vreemd.
Maar bon, er wordt ook geld geleend voor isolatie, vervangen van CV-installaties etc. En dat is goed.

Heb je zelf verbouw- of renovatieplannen, wil je je versleten CV-installatie vervangen, wil je dubbel glas of extra isolatie, check dan eens op de Axa lening simulator.
Wil je zonnepanelen leggen, denk dan nog heel lang en hard na.

Een eigen mening, en die verkondigen

Ow joh! De #wijvenweek post gaat vandaag over een eigen mening hebben! Een serieus onderwerp en alles.

Iedereen heeft een eigen mening, over vanalles en nog wat. Vroeger deelde ik die mening ook te pas en te onpas. Ik had over alles een mening, mijn gedacht. En dan kon ik in discussies mensen doodslagen met feiten en cijfers. Dan deed ik opzoekwerk, verdiepte mij in onderwerpen en als ik wist dat ik gelijk had, gaf ik ook niet op in discussies.
Als bleek dat ik ongelijk had, dat mijn mening niet strookte met de werkelijkheid, dan durfde ik openlijk mijn mening ook herzien.

Die tijd is lang voorbij. Ik verdiep me niet meer in vanalles en nog wat. Hoe dat komt? Wel, iets te veel in nutteloze discussies tijd gestoken, iets te veel door dergelijke discussies een wrange nasmaak gehad aan wat een leuk avondje op café had kunnen zijn, iets teveel ongewild met mijn mening anderen gekwetst.

Nu beperk ik mij tot zaken die mij echt boeien, zoals biomassa, of zaken die eerder heel subjectief zijn, zoals het al dan niet krijgen van kinderen.
Dingen die mij echt boeien, daar moet ik geen moeite voor doen om er heel veel over te weten. Mijn verstand slorpt die gegevens gewoon op als een spons.
Subjectieve zaken geven me dan weer de vrijheid om over iets een mening te hebben die helemaal niet hoeft te stroken met die van iemand anders. Ik denk er het mijne van, laat die andere het zijne/hare maar van denken.

Het idee van al dan niet kinderen te krijgen is zo’n ‘hot topic‘, dat trouwens mooi past in het rijtje huisje-boompje-kindje.
Gelukkig of gewoon tevreden zijn, elk bepaalt zijn grens daarin. En niemand heeft zich daar verder mee te bemoeien.

Dit is een blogpost voor de Wijvenweek.

Wijvenweek: Een klein pleziertje, en dan….

Vandaag gaan we het hier eens, #wijvenweek-gewijs, hebben over zo van die kleine pleziertjes die achteraf toch eigenlijk niet zo plezant zijn.
Al moet ik daar hard over nadenken. Want sommige dingen vind ik wel passen, maar dan zie ik rondom mij iedereen wel eens een dutje doen bijvoorbeeld.
Een dutje doen is toch een klein plezierke he? Thuis komen van het werk, en dan snel effe een tukje onder het donsdeken. Een aflevering of 2-3 van Friends opzetten, en ogen dicht houden. Ik ken de afleveringen toch van buiten… Als ik de dialoog hoor zie ik de beelden zo op mijn netvlies passeren.
Als ik dan een klein uurtje later terug fris ben, dan voel ik me ook schuldig, want dat uurtje had ik nuttig kunnen besteden. Alhoewel…. kans is klein dat ik dat ook effectief zou doen. Want die afwas, dat is geen uur werk, en snel eens me de stofzuiger rond gaan ook niet.
Van Friends gesproken, dat is toch ook een klein guilty pleasureken. De serie is ondertussen 18 jaar oud (de eerste reeks he…) en ik kijk er nog altijd naar. Ik ken ze van buiten, en toch, ik kan er naar blijven kijken. En dan voel ik mij wel eens schuldig, omdat ik die nieuwere, jongere reeksen die misschien grappiger, sexier of beter zijn, eigenlijk geen kans geef…

Maar op dit ogenblik met stip op 1 is toch wel mijn relax-sigaretje. Ik ben al een hele tijd bezig met stoppen met roken moet je weten.
Ik was gestopt, maar door situaties op mijn vorig werk was ik terug begonnen. Stress verviel op het moment dat ik een sigaret op stak. Tijdens de werkuren rookte ik niet. ‘s Avonds thuis, of op café, daar, dan rookte ik. Omwille van de stress overdag.
Vroeger rookte ik tja, waarom…? Maar nu kon ik er echt een vinger op leggen. Stress was de schuldige.
Ik deed een 2tal dagen met een pakje.
Omwille van situaties viel de nood om te roken plots weg. Of liever, de stress. Want plots had ik geen werk meer, plotser dan gepland in alle geval.
En ik stopte. Ik voelde de nood niet, had soms wel eens een kriebel, maar toch, van de ene dag op de andere rookte ik niet meer.
Sinds enkele weken is dat echter terug veranderd. Nu doe ik een week of langer met een pakje, want het is echt genieten. De sigaret opsteken en de eerste trekken toch.
Want dan komt het. Dat gevoel.
Bon, stel je effe voor…. ik kom dus thuis van het werken, geef de kat een knuffel en wat eten, trek de venster open en nestel me op de vensterbank. Met een cola in de ene hand en een sigaret in de andere overpeins ik mijn dag, mijmer wat, en halverwege vervagen mijn mijmeringen en begint mijn geweten te knagen. Over hoe slecht die dingen zijn, over hoe mottig ik mij voel, over hoe duur die zaken zijn. En dan wordt niet veel later de sigaret gedoofd, en voel ik mij nog effe slecht en mottig.
Enkele uren later herhaalt dit geheel zich nog eens, maar met een biertje in plaats van met een cola.

Oja, nog een ander klein pleziertje met een schaamkantje aan… Onnozel dansen op leuke muziek als ik denk dat niemand mij kan zien. En dan daarna denken aan de mensen die mij wel zouden kunnen zien.

En eigenlijk valt Schadenfruede ook wel onder Guilty pleasure he? Wat kan ik ongelooflijk genieten van zo’n mensen die in het verkeer vlug vlug overal moeten tussen kruipen, je niet laten ritsen in de file, je voorbij steken tegen 100 waar je 70 mag etc. Uiteindelijk sta ik toch achter hun aan het zelfde rode licht. En dan grinnik eens, zing mee met de radio en geniet van het moment.

Dit is een blogpost voor de Wijvenweek.

Acht op tien biomassacentrales zijn vervuilend.

En dat verbaast mij niks! Als trouwe lezers van mijn blog en tweets weten jullie dat ik een fervent aanhanger ben van biomassa als groene brandstof en als groene basisgrondstof voor vele producten. (Hier kan je al mijn blogposts lezen ivm biomassa…)
Toen ik deze namiddag het radionieuws hoorde openen met het bericht “8 op 10 biomassacentrales zijn vervuilend.” viel ik niet echt uit de lucht. Ik heb de afgelopen maanden en jaren al redelijk wat gezien namelijk…

Zo was er het verhaal van de tomatenkweker die stookte op gratis hout dat hij kreeg van iemand die afbraakwerken deed. En de partijen zuiver A-hout dat geleverd werden en eigenlijk partijen afvalhout met plastic waren. Goed dat mijn ex-werkgever zelf strenge controles uitvoerde, of dat “zuiver A-hout” was ook verbrand geweest.

Gans dat gedoe rond biomassa is eigenlijk redelijk kort samen te vatten.
Zuiver, goed hout wordt bestempeld als (groen-)afval door OVAM, en moet verwerkt worden in een bij VLACO aangesloten composteerinstallatie.
Het goede hout dat niet als afval wordt bestempeld (stammen, kruinhout) moet terecht komen bij een vezelplaatfabriek, papierfabriek of een andere sector aangesloten bij Fedustria.
Installaties die zuiver hout verbranden hebben geen recht op groenestroomcertificaten (GSC).
Installaties die afvalhout of houtpellets verbranden hebben wel recht op GSC.

De biomassa-installaties in Vlaanderen zijn op te delen in 2 groepen. Een eerste groep die warmte en elektriciteit maakt, waar de GSC dus van belang zijn, en een 2de groep waar enkel warmte gemaakt wordt om bvb serres mee te verwarmen. Voor deze 2de groep is het gegeven GSC van geen tel, maar telt wel de kostprijs van de brandstof.
De eerste groep moet dus sowieso beroep doen op afvalhout (Pellets worden qua brandstof enkel gebruikt in centrales gerund of beheerd door Electrabel, voor normale installaties is deze brandstof veel te duur).
De 2de groep van installaties probeert de kostprijs van hun productie (groenten, bloemen,…) zo laag mogelijk te houden, en zijn dus gevoelig voor het gegeven “goedkoop” of “gratis”. De tuinaanlegger mag zijn paar containers gehakseld hout wel komen afkappen, en de firma gespecialiseerd in afbraakwerken heeft ook nog wat hout liggen. Van waar dat hout komt of hoe het behandeld is zal in veel gevallen de ontvanger worst wezen. Dat de installatie niet geschikt is om dergelijk (verontreinigd) hout te verbranden is dikwijls zelfs niet geweten. Dat de brandstof gratis is, dat is wat van tel is. En op de eindfactuur kan dat bedrag zwaar doorwegen…

Je moet weten, biomassa is een noemer die vele ladingen dekt. Biomassa is wat er rest op het veld na de oogst, bermmaaisel, (afval)hout, Miscanthus, Bamboe, olijfpulp, druivenpitten,….
In Vlaanderen echter blijft biomassa beperkt tot hout en houtafval.
En net daar knelt het schoentje.
Eerst werden er GSC uitgereikt aan alle producenten van groene stroom. Omdat de producenten van groene stroom uit biomassa meer geld konden bieden voor houtchips en stamhout dan de papier- en vezelplaatfabrieken verkleinde de aanvoer naar deze fabrieken en steeg de aanvoer bij biomassa-centrales. Fedustria ging aan de alarmbel hangen en plots werden de regels aangepast. Vers hout, of het nu stamhout of kruinhout was, leverde geen GSC meer op. De aanvoer van vers hout viel dus stil.
Tuinaanleggers, boombedrijven en biomassatraders hadden wel geld geroken… Snoeihout en stronken die in containers terecht kwamen voor compostering werden plots verkleind om als biomassa te dienen. En daar kwamen OVAM en VLACO om effe te melden dat alle groenafval dat aangevoerd werd op een containerpark of composteerinstallatie ook effectief tot compost diende verwerkt te worden.
Blijven nog over als brandstof: afvalhout, hout uit korte omloop aanplantingen en houtpellets (die wel mogen geperst worden van verse chips…)

Om een idee te geven van het potentieel aan energie dat zo door OVAM/VLACO wordt afgebogen, de intercommunale Haviland haalde in 2010 3485 ton gemengd groenafval op via hun containerparken. Als we de regel aanhouden dat 1/3de van dit groenafval houtachtig van structuur is, dan is dat 1161,6 ton of 16262,4GJ of 4 520 MWh (3.89MWh – 14GJ/ton voor hout) die jaarlijks tot compost verwerkt wordt.

Afvalhout is onder te brengen in A-hout (zuiver, onbehandeld hout zoals paletten, verpakkingshout), B-hout (sloophout, behandeling zoals verven, vernissen, gedrenkt etc ondergaan) en C-hout (zwaar verontreinigd hout zoals treinbielzen of met creosoot/carbolineum-olie behandeld hout).
A-hout is zuiver, en kan zo verbrand worden.
De miserie begint met B-hout.
Kijk rondom jezelf, kijk nu terug naar je scherm, kijk naar je bureau, kijk nu terug naar je scherm. Zie je hoeveel hout er rondom jou verwerkt is? Deuren, bureau, stoelen, keukens, badkamers, trappen, rolluikkasten, Ikea-spulletjes etc. De merendeel van die dingen bestaan uit vezelplaat of spaanderplaat. Houtspaanders of vezels gelijmd en geperst tot een houtplaat, overtrokken met een fijn laagje gelakt fineer of plastic.
Bedenk nu dat dergelijke zaken op een grote hoop liggen. Samen met nog wat resten van het grof huisvuil waarmee het is opgehaald. En dat dat door een machine gaat die van deze berg een hoop vermalen materiaal maakt. Ijzer en andere metalen worden er uit gehaald met een magneet, aluminium is niet magnetisch en blijft achter in de hoop. (Hoe dat er uit ziet, kan je hier zien) Plastic wordt met een windshifter uit het geshredderd materiaal gezogen, behalve de plastic die vastplakt aan de vezelplaat. Wat na de verkleining en uitzeving rest is een hoop gelijmde houtspaanders en vezels met plastic tussen, verontreinigd met allerhande producten om verval tegen te gaan (methylbromide, allerlei insecticiden en fungiciden). Deze hoop krijgt ook de stempel biomassa, en verdwijnt in de verbrandingsinstallaties.
Verbrandingsinstallaties die dikwijls niet voorzien zijn op de schadelijke stoffen in de rookgassen, en geen (elektronen)filters hebben om chloor, dioxines en andere stoffen uit te filteren.

Moest er in dit landje wat meer nagedacht worden voor er beslissingen genomen worden, en wat meer experten gehoord worden in plaats van achter de feiten aan te hollen, we zouden al veel verder staan.
Mijn tips voor de heren en dames politiekers:
Maak duidelijke regels en controleer deze. Geef de biomassa-verbruikers toegang tot het groenafval dat nu tot compost verwerkt wordt. Besef dat biomassa meer is dan hout(-afval).

Deze blogpost is er eentje over gevoelige materie. Het is te zeggen, de regels en wetgeving is zo onduidelijk en ontoereikend dat ik soms kort door de bocht ga. Voor specifieke regels kan je de Vlaamse Overheid contacteren (good luck, ik wacht ondertussen bijna 2 maand op antwoord van Kabinet Van den Bossche), OVAM voor regels in verband met transport, verwerking en nuttige aanwending van afvalstoffen, VLACO voor de regels die groenafval aangaan,…

En oh ja, geachte heer Sanctorum….

“Vooral N-VA, CD&V en Open Vld pleiten steeds meer voor biomassa als ‘kostenefficiënt alternatief’ om de CO2-reductiedoelen te halen. Er is nochtans duidelijk een probleem met dat alternatief om fossiele brandstoffen te vervangen.”

Dit is een quote uit het artikel op de website van De Morgen. U als parlementslid van Groen zou beter moeten weten. U zou moeten weten dat de enige, op dit ogenblik doeltreffende en constante vorm van groene energie, biomassa en biogas is. Dat de andere grote partijen zoals N-VA, CD&V en O-VLD pleiten voor biomassa zou u net tot blijdschap moeten stemmen.

“Biogas en biomassa –zoals hout– zijn de belangrijkste bronnen voor groene stroom, zij het vooral dankzij aanvoer uit het buitenland.”

Dit is een quote uit uw stuk (“Gebrek aan politieke daadkracht nekt groene stroom”) op groen.be gepost op 8 februari dit jaar.
Dat is een beetje snel van richting veranderen voor iemand/een partij die anderen daarvoor graag met de vinger wijst he?

Wijvenweek: Beautyqueen in het diepst van mijn gedachten

Ik ben niet bepaald een beautyqueen. Mijn ochtendritueel bestaat er meestal uit om tot de laatste minuut in mijn bed te liggen, snel te douchen en dan de deur uit.

Maar soms is het anders. Soms wil ik mij ook eens mooi maken 🙂
Niet dat ik hier schmink heb staan of zo he. Maar wel enkele mannelijke productjes om mijn huid te verzorgen en wat speciale zeepjes en gels uit de Lush.

Onder de douche ben ik redelijk zot van Lush-productjes. Zo heb ik Woosh (een jellie), Flying Fox (douchegel), Karma Comba (shampoo-blokje), Snow Fairy (douche gel en zeep, die heerlijk naar cuberdonskes ruikt) en een assortiment zeepblokjes.
Het leuke aan verschillende producten onder mijn douche te hebben is de keuze. Afhankelijk van mijn humeur kan ik kiezen tussen kruidig, fruitig, snoepjes, gellies, harde zeep, douchegel.
Qua haarverzorging zwoor ik vroeger bij het dagelijks wassen met een of andere shampoo. En daarna gel erin, of wax. Die tijd is voorbij. Nadat mijn haar in redelijk slechte staat was, en de kapper mij de raad gaf om vooral met zuiver water te spoelen, en wassen met shampoo te beperken tot 1 keer in de week was ik eerst overgeschakeld op Fructis shampoo. Nadat ik Karma Comba heb ontdekt dankzij mijn zus en Mart, wil ik niks anders meer. Of het moet een andere shampoo-blok zijn van de Lush 🙂

Enkele jaren geleden ben ik ook begonnen met mijn huid te verzorgen. Dankzij een vriend die bij L’Oreal werkte kreeg ik enkele staaltjes van de nieuwe lijn “L’Oreal for Men” (Waar Hugh ‘Dr House’ Laurie nu reclame voor maakt).
Het idee dat ik zalfjes en cremekes zou gaan gebruiken leek me neig onnozel, tot ik op een avond me niet helemaal lekker voelde, en toch een pintje wou gaan drinken. Ik zag er moe uit, mijn huid glom van de vettigheid, ik was geen “sight for sore eyes”…
Ik weet nog hoe ik in mijn badkamertje in Asse de eerste keer Pure&Mat gebruikte. Op elke kaak een klein puntje, op mijn voorhoofd een streepje. Goed inmasseren, en mijn huid was niet meer vettig! Nope, mat, fris, weg vermoeidheid.
Mijn wallen kregen een streepje Hydra Energetic Anti-wallen. En inderdaad, weg waren ze!
I felt pretty, oh so pretty.
Een goeie egoboost, zo’n productjes.

Ik ben geen beautyqueen met een dagelijks ritueel, maar ik geniet wel af en toe van mezelf eens te soigneren.

Dit is een blogpost voor de Wijvenweek.

Wijvenweek: Maskers af!

Morgen begint Wijvenweek – Maskers af! En ik blog mee!
Ok, ik ben geen wijf, maar mannen mogen ook meedoen. Ik ben in het goede gezelschap van ondermeer Daan Skaeg, Houbi, Gammet, Jan Seurinck en Michel.
De komende week gaan hier dus quasi-dagelijks blogposts verschijnen over allerhande wijventhema’s, en mijn gedacht over die thema’s.

Op Wijvenblogs vind je de andere deelnemers, blogposts etc.

Dus als de hormonen hier de komende week wat in het rond vliegen, je weet hoe het komt he!

Italian meatball sub ofte Broodje Balleke Bolognaise!

Ingrediënten:
* afbak-ciabata of iets vergelijkbaar (gekruid, olijfolie, natuur, zoals je zelf wil)
* 400gr gehakt
* een ui
* paneermeel
* 1 eitje
* bolognaisesaus (zelfgemaakte of uit een pot)
* peper en zout
* gruyere-kaas

En nu aan de slag…
Meng het gehakt, de fijngesnipperde ui, het paneermeel, het eitje door elkaar en kruid bij met peper en zout. Rol van dit mengsel balletjes van ongeveer 4cm doorsnede.
Bak de balletjes in een diepe pan tot ze mooi gebruind zijn langs alle kanten.

Als de balletjes mooi gebakken zijn, voeg de bolognaisesaus toe. Laat de balletjes en de bolognaisesaus zachtjes pruttelen gedurende een tiental minuutjes.

Snij ondertussen een vierkant uit de ciabata.

Als de saus en balletjes goed op smaak zijn, vul je de ciabata met het mengsel. Eerst plaats je de balletjes goed in de broodjes, daarna vul je aan met de rest van de saus.
Bovenop de vulling sprenkel je de kaas.

Zet de broodjes in de oven, en laat deze rustig opwarmen tot 180 graden. Laat de broodjes gedurende een 15tal minuten rustig bakken, nadien zet je nog even de grill op zodat de kaas lekker krokant wordt.

Smakelijk!

Self Injury Awareness Day

Automutilatie is het woord voor zelfbeschadiging of zelfverminking, zoals gebruikt in de geneeskunde in het algemeen en in de psychiatrie en de zorg voor mensen met een verstandelijke handicap in het bijzonder.

Automutilatie, dat klinkt vies he? Zelfverminking, jezelf pijn doen om de een of andere reden.
Het is vandaag, 1 maart, Self Injury Awareness Day. Een dag om effe stil te staan bij zelfverminking. Het is nodig. Zelfverminking is dikwijls onopvallend, verstopt onder lange mouwen of een coltrui. Verstopt onder broekspijpen of het occasionele verband.

Ik vind het een mooie dag om er even bij stil te staan dat er mensen zijn die het nodig vinden, nodig hebben, om zichzelf te krassen, snijden, krabben, verbranden…
Ik vind dat nodig, omdat ik de beide kanten ken van de lijn. Ik heb mensen rondom mij gezien met zelf toegebrachte wondes, littekens die ze voor de rest van hun leven meedragen.
Ikzelf heb ook gesneden, gekrast, gekrabd.
Neen, ik was geen emo, en neen, het ging niet om aandacht, die wou ik niet.

Hoe kwam het dat ik mijzelf pijn deed? Waarom deed ik dat?
Als puber was ik een redelijk stil en terug getrokken ventje. De mensen die ik op school kende, hield ik uit mijn privé-leven. De mensen die ik privé kende, wisten bitter weinig van wat ik deed op school. De mensen die ik op vrijdag en zaterdag in het jeugdhuis tegen kwam, zag ik doorheen de week niet.
Dat veranderde toen ik mij begon in te zetten voor ons jeugdhuis, eerst JH ‘t Gemak in Relegem, daarna JH Kwamma in Wemmel.
Ik bloeide open en voelde me goed, goed bij het vele sociaal contact, goed bij mijn vrienden, ik voelde me goed.
Maar altijd was er wel ergens dat donker wolkje. Een gevoel dat ik meedroeg… Minderwaardigheidscomplex, het gevoel dat het nooit goed genoeg was, iedereen was altijd beter, grappiger, knapper, sterker, rijker, tout court, beter.
Een tegenslag was voor mij het bewijs dat het inderdaad zo was. En ik had niet eens een tegenslag nodig om van heel blij naar heel boos, bang en depri te gaan. Ups and downs, moodswings.

Ondertussen hielp ik mensen rondom mij om te babbelen, over hun problemen, proberen een uitweg te zoeken uit hun destructief gedrag.
Maar als ik het nodig had was er niemand die naar mij luisterde. En ik had het nodig. Dingen die voor iemand anders als een futiliteit overkwamen, waren voor mij een zware klap. Een lief dat het uitmaakte was voor mij quasi onoverkomelijk. Ik was een grote brok onverwerkte emoties.
Babbelen in een CGG hielp effe, maar niet lang genoeg.

En dan kwam er plots een opeenvolging van klappen. Vele kleintjes maken 1 groot. Ik verzeilde in een negatieve spiraal…
Mijn werk stond me niet aan, maar ik had niet de kracht om mijn lot in eigen handen te nemen. Mijn lief liet mij vallen omdat het niet meer ging, maar eigenlijk sliep mijn beste maat al een week bij haar. Mijn ouders waren aan het scheiden, en ik kon er niet over babbelen, omdat ik gewoon mijn emoties omtrent die scheiding niet kon ordenen.
Ik weet nog hoe ik me van dag naar dag sleepte, en hoe ik die eerste keer, na een heel lang msn-gesprek met een vriendin (die zelf veel sneed), dat zakmes bovenhaalde, het mes open klikte en traag in mijn pols sneed. Niet daar waar de aders liepen, maar in het vlees, de spier. En niet zo diep dat er bloed volgde, maar diep genoeg zodat er een mooie kras achter bleef. Van uit die kras voelde ik hoe de pijn doorheen mijn lichaam gutste, en de mentale pijn verdrong. Ik wist waarom ik pijn had, ik wist dat het van die kras kwam, en niet van mijn hart/verstand.

Nadien heb ik te pas en te onpas naar alles wat scherp was gegrepen. Bankkaart, passerpunt, messen, een papier dat in een punt gevouwen was. Alles wat krassen op mijn huid naliet was goed.
Er ontstond een verslaving. In het begin was een beetje fysieke pijn genoeg om veel mentale pijn weg te jagen. Maar hoe meer ik kraste, hoe meer ik het nodig had.

Ergens in 2001 ben ik begonnen met krassen, en dat heeft geduurd tot ergens halverwege 2005, toen ik heb geleerd van emoties te uiten, en ik iemand had die zonder woorden wist wat ik wou zeggen, laten voelen, en mij toe liet van dat te doen.

Veroordeel iemand die zichzelf verminkt niet direct. Weet dat er altijd een achterliggende reden is. Geef de persoon de tijd om die reden te vinden, begeleidt hem/haar.
En als je het niet meer alleen aan kan, zoek hulp.
Snij of kras je zelf, zoek dan een manier om mensen toe te laten die je kunnen en willen helpen. Neem niet zo maar iedereen in vertrouwen, maar als je iemand vertrouwt, vertrouw ze dan 100%

En oja, snijden of krassen is niet nodig. Laat eens ijs-ijskoud water over je polsen stromen. Het zelfde gevoel, zonder de littekens.

Harder werken, langer werken, meer werken.

Ondertussen is het wel duidelijk zeker? Iedereen gaat langer moeten werken. Ik durf er niet aan denken hoeveel keer mijn pensioenleeftijd nog gaat opschuiven, laat staan of ik tout court nog een pensioen ga krijgen…
Verder moeten we harder werken, meer werken. Onze koopkracht moet gegarandeerd worden, de economie gestimuleerd.

En laat ik daar nu net enkele bedenkingen bij hebben…
Koopkracht is een woord dat sinds de economische crisis, die in 2008 begon, plots te pas en onpas opduikt, meestal gelinkt aan uitspraken van vakbondsverantwoordelijken. Koopkracht, de kracht die we nodig hebben om iets te kopen.
De economie moet gestimuleerd worden. Door allerhande extra lasten, belastingen etc gaat dit zeker niet gebeuren. Hell no, 25% van de Vlaamse ondernemers overwegen een verhuis naar het buitenland. Het is er beter.

Bedenking 1: Koopkracht.
Wat ben je met koopkracht als je geen tijd hebt om dingen te kopen? Zaterdagnamiddag raprap naar de Colruyt, innhet terug komen nog snel de Aveve binnen springen, en op een loopke naar de Ikea.
Als we nu eens 4 dagen per week werken? Ok, ons loon gaat een beetje lager uitvallen, maar we gaan meer tijd hebben om geld op te doen, wat uiteindelijk de economie ten goede komt. We gaan ook meer tijd hebben om te genieten.
Jeej voor de economie en jeej voor onze levenskwaliteit!

Bedenking 2: Economie stimuleren.
4 dagen in de week werken? Dus 3 dagen weekend? Dat zijn 3 dagen waar we geld op kunnen doen. Geld dat langs allerhande wegen terug vloeit naar de economie.
Maar een 4daagse werkweek, werkt dat niet contraproductief? Niet als we stoppen met het traditionele denken. Waarom moeten we perse op zaterdag en zondag weekend hebben? (Behalve dan omdat het effectief het einde van de week is) Ik wil gerust op zaterdag en zondag werken, als ik woensdag en donderdag thuis ben. Ik wil gerust tot laat ‘s avonds werken, als ik dan ‘s ochtends wat kan uitslapen. Door glijdende uren en werkdagen ontstaat ruimte voor meer werknemers.
De supermarkt sluit om 19u. Moest die nu om 22u sluiten, zouden er meer mensen hun inkopen kunnen doen, en zouden er meer mensen werken om de klanten te kunnen verder helpen.
Langere openingstijden, glijdende uren en werkdagen zorgen dat er een potentieel aan nieuwe arbeidsplaatsen ontstaat.
Deze arbeidsplaatsen worden ingevuld door mensen die nu geen werk hebben, dus geld kosten aan de maatschappij (voor er reacties komen, ja, ikzelf heb ook lang genoeg langs de kostenkant van de maatschappij gestaan).
Door de glijdende uren en werkdagen kunnen parttime’s gemakkelijker gecombineerd worden, zodat iedereen kans heeft op een volwaardig loon.
Een loon met een zekere koopkracht, en die koopkracht kan dan aangewend worden op die 3 vrije dagen om de economie te stimuleren.
Onze levenskwaliteit stijgt, de economie picks up slack, win-win!

Door de extra vrije tijd is er ook meer kans op creativiteit. Creativiteit die kan uitmonden in ondernemerschap, als zelfstandige in bijberoep, of misschien zelfs in hoofdberoep. En hup, nog meer stimulatie van de economie.
De extra vrije tijd geeft gezinnen ook kans om meer quality-time samen door te brengen, dus de mensen zijn over het algemeen tevreden. En dat werkt het vertrouwen in de economie, het bestuurd dan weer positief in de hand. Laat die ratings dan maar opniuew stijgen!

Of bekijk ik het te naief?