Vorig jaar op 1 maart schreef ik een blogpostje over zelfverminking, eigenlijk mijn getuigenis, mijn verhaal. Dit jaar deed ik via twitter een oproep of er misschien anderen ook hun verhaal kwijt wouden. Ik heb enkele reacties gekregen, en die vind je hieronder…
De bedoeling van deze getuigenissen is niet om medelijden op te wekken of negatieve reacties uit te lokken. Wel is het de bedoeling om via deze verhalen de aandacht even te vestigen op de verschillende vormen van automutilatie, het bewustzijn te vergroten.
Het verhaal van Vanessa:
Ook ik heb aan zelfverminking gedaan, op allerlei manieren. Niet enkel met snijden, maar ook via mijn eetproblemen (anorexia, boulimia, …). Nochtans, zou je het niet zeggen wanneer je me ziet, altijd het spontane, sociale, glimlachende meisje. Wel, ik kan je zeggen dat, wanneer ik nu lach, het echt gemeend is, maar dat is ooit anders geweest.
Het begon in mijn jeugd, mijn papa heeft me mentaal mishandeld. Het was nooit genoeg, haalde ik op alles 9 en zat er 1 acht bij, dan mocht ik niet buiten, en moest ik blijven studeren tot ik op alles een 9 haalde. Hij bedoelde het niet slecht en wist niet beter, maar dit is slechts 1 van de vele voorbeelden die ik steeds hoorde. Het was nooit genoeg, of beter ik was nooit genoeg.
Doordat mijn eerste vriendje, de liefste jongen van de wereld was, had ik dit een plaats kunnen geven. Hij gaf me de complimenten die ik nodig had, al moest hij het 15 keer zeggen. En als ik me weer minder voelde dan de rest, nam hij me gewoon in de armen en zei hij me dat hij me graag zag.
Na hem had ik een nieuw vriendje. Daar is het allemaal met misgelopen. Hij was echt enorm rationeel, en vond dat als je een probleem had er gewoon een oplossing moest gezocht worden. Als hij 1 keer zei dat hij me graag zag, moest ik het maar weten. Ik begon me steeds onzekerder te voelen, en steeds meer minder dan de rest. Daarbij kwam nog dat een ex/flirt van hem, steeds zijn aandacht opzocht en ook kreeg. Het begon een strijd te worden tussen haar en ik, en omdat ik me al minder voelde, wilde ik me steeds meer bewijzen. Doordat ik me steeds meer wilde bewijzen, verloor ik echter alle grip op mijn eigen leven. De vrienden van deze jongen konden het niet nalaten te benadrukken hoe geweldig zij was, en enkel hij probeerde me van het tegendeel te bewijzen.
Na een lange periode van examenstress, hadden we eindelijke terug wat quality time. Hij had net gehoord dat hij grote onderscheiding had, we waren gaan shoppen en zagen uit naar een leuke eindejaarstd. Voor alle zekerheid had ik mijn voorzorgen genomen, omdat ik wist dat ik eronderdoor was, en hadden we afgesproken dat op de bbq (waar de flirt er ook zou zijn), hij bij mij en een vriendin zou komen, en we daarna apart zouden feesten. Alles ging vlotjes, en verliep zonder stress. Zoals afgesproken ging hij feesten met zijn vrienden en ik bleef wat napraten met mijn vrienden. Het was gezellig tot een vriend van me zei “ik vind het echt schandalig dat je zijn ex zo behandelt, iedereen praat erover, en je neemt hun vriendschap af”. Ik vertelde enkele zaken wat zijn ex had gedaan, en hoe die ook mijn en die van mijn vrienden steeds zocht. Hij ging er maar over door, en ik brak. Ik ben weggelopen, kapot van verdriet, ik was op. Wist met mijn eigen geen bleef. Ben een halfuur gaan wandelen, heb gehuild als een weerwolf, heb iedereen gebeld die ik kon (behalve iedereen die op het feest was, want ik wou hun avond niet verpesten). Een vriend van mijn eerste vriendje, zei dat hij in Brussel was en dat hij naar mijn kot zou komen. Ik ging dus naar mijn kot, en wist met mijn eigen geen blijf. Ik wou enkel slapen en hopen dat die pijn zou weggaan. Ik deed mijn ogen toe, maar die innerlijke pijn werd steeds erger. Heb zitten gooien met glazen, geschreeuwd,… maar niets hielp,en toen dacht ik aan fysieke pijn. Ik nam een mes en sneed 1 keer, niet te diep. Het ontspande me, nog een keertje, de innerlijke pijn ging weg. Ik dacht: nu met een beetje bloed erbij, en ik deed het…
Toen kwam er iemand anders bij, en die heeft mij opgevangen hoe het een echte vriend beaamt.
Dat zelfverminken heb ik nog gedaan tot 1 november 2009. 2 weken na de breuk met mijn vriend, heb ik gezegd “En nu leef ik voor mijn eigen”, en ben die dag gestopt met mijn anti – depressiva en zelfverminking. Als ik het nu moeilijk heb, doe ik iets leuk, of lees ik de brieven van de kinderen van de Hogar…
Maar die pijn van die nacht zal ik nooit vergeten, omdat ik mijn littekens altijd zal meedragen.
Het verhaal van Bieke:
In mei vorig jaar ben ik opgenomen geweest op een paaz en daarna in een psychiatrisch centrum. Automutileren kwam bij mij niet echt voor in de meest bekende vorm als krassen. Meestal trok in haar uit als ik mij slecht voelde. Ook vond ik mezelf soms niet waard genoeg om bijvoorbeeld in een bed te slapen dus kroop ik in een hoekje op de grond, bonkend met mijn hoofd tegen de muur. Oké ik heb veel ergere gevallen gezien in de psychiatrie, maar toch denk ik dat dit een vorm van automutileren is. Enkele verhalen kan je op www.kwetter.wordpress.com lezen. Zo heb ik tijdens een groepstherapie mezelf zo hard beginnen krabben omdat ik zo kwaad was op mijn psycholoog. Die wondjes op mijn arm heb ik nog maanden opengekrabd.
Ik ben van mei tot augustus in behandeling geweest en voel me nu wel stukken beter. Maar de maand april is mijn struikelblok. Meerdere keren ben ik in die maand hervallen met mijn depressie.
Het verhaal van Denna:
Ik heb nooit een goede band gehad met mijn ouders, maar de eerste grote strubbelingen kwamen op mijn veertiende. Ik was geen gemakkelijke tiener en had (nu nog steeds eigenlijk) een eigen kijk op de wereld. Wanneer mijn ouders mij iets oplegden, moesten ze me eerst een goede reden geven voor ik mij aan banden liet leggen. Helaas gold voor hen dat hun woord wet was. In mijn tienerogen leek het alsof het kleinste weerwoord voor hen reden was om dramatisch te huilen (mijn ma) en te brullen (mijn pa).
De eerste keer dat ik kraste, was dus na een brulsessie van mijn pa. Hoe ik op het idee kwam weet ik niet meer. Ik was veertien, kende niemand die kraste, had ooit van krassen gehoord in een reclame voor Telefacs’ “Krassen op de schoolbank”, maar had de aflevering zelf nooit bekeken. De herinnering aan een spiegelscherf in mijn makeuptasje heeft de daaropvolgende gebeurtenissen getriggerd.
Op school had niemand iets door. De eerste keer heb ik in een vlaag mijn arm met een scherf spiegel bewerkt. In de turnles vroeg een meisje grijnzend of ik mezelf verminkte. Geoefend leugenaar – als je niets mag, ga je veel stiekem doen en moet je bijgevolg veel en goed kunnen liegen – als ik was, overtuigde ik haar zonder blikken of blozen dat mijn konijn de oorzaak van de grillige krassen was. Daarna kraste ik enkel nog op mijn heupen. Ik kwam de zomers, de zwemlessen … door zonder nieuwsgierige blikken. Intussen waren de sneden aangebracht door mijn breekmes veel rechter en dieper.
Ik heb gekrast van mijn 14de tot mijn 20ste. In het begin nog heel voorzichtig, daarna roekelozer, maar nooit levensgevaarlijk. Na mijn 18de gebeurde het nog maar heel zelden. Het begon van 1 of 2 keer per week en evolueerde naar 2 keer per dag op mijn donkerste dagen. Dan kon je zelfs een witte vetlaag waarnemen tussen het rode bloed.
Het hield niet op bij krassen, op mijn 15de kreeg ik ook anorexia. Aangezien ik het niet deed om magerder te worden – ik ben altijd tevreden geweest met mijn figuur – zie ik de eetstoornis ook als een manier om mezelf pijn te doen. In tegenstelling tot het krassen was de anorexia wel levensgevaarlijk. Nu nog heb ik de neiging niets meer te eten wanneer ik mij niet meer goed voel.
Mijn ouders moeten iets doorgehad hebben. Een normaal kind heeft niet standaard een breekmes in haar nachtkastje liggen of zakdoekjes met bloedende striemen. Mijn moeder heeft meer dan eens bewezen dat ze regelmatig in mijn spullen snuffelde, dus vooral op het dieptepunt, waarop ik al wat nonchalanter werd bij het wegwerken van bewijsmateriaal, kan het niet anders dat ze bepaalde vermoedens gehad heeft.
Ik heb geen spijt van mijn krasverleden. Op dat moment was het de efficiëntste manier om mijn gevoelens te kanaliseren. Zonder deze bizarre manier van verwerken, had ik zelfmoord waarschijnlijk wel serieus overwogen. Intussen verwerk ik mijn gevoelens door kortverhalen te schrijven en wanneer andere mensen mij hierover complimenteren ben ik blij dat ik mijn negatieve emoties kan omzetten in iets moois.
Bedankt aan deze moedige jongedames om hun verhaal te delen. Hopelijk krijg jij als lezer nu een ander beeld van wat zelfverminking inhoudt, de verschillende vormen, triggers en uitwerkingen.
Denna, Bieke en Vanessa verwonden zichzelf niet meer, vonden een positieve manier om om te gaan met bepaalde (donkere) gevoelens. Maar weet dat er rondom jou waarschijnlijk wel ergens iemand is die een of andere vorm van automutilatie pleegt. Als het nodig is, wees dan het luisterend oor of de troostende schouder. Heb je vragen over hoe om te gaan met een “krasser”, dan kan je altijd terecht bij Tele-Onthaal, een Jongeren Advies Centrum, een CGG (Centrum Geestelijke Gezondheidszorg), je huisarts of mss de schoolpsycholoog. Ook als je zelf snijdt, krast, haren trekt of andere vormen van jezelf pijnigen toepast kan je hier terecht.
