Open Vld-senator Rik Daems wil de uitkering van langdurig werklozen deels afhankelijk maken van gemeenschapsdienst. Wie langer dan een jaar zonder werk zit, zou een dag per week moeten helpen met eenvoudige administratieve taken, de groen- en klusdienst of met het openhouden van het cafetaria van de gemeentelijke sporthal, bepleit hij dinsdag in De Morgen.
Bron: Standaard 08/10/2013
Ik ben het hier mee eens, en dat tweette ik ook. Sommigen waren het met mij eens, anderen, zoals DirkGerard niet (of toch in mindere mate). Omdat 140 twittercharacters het niet toelaten om genuanceerd zaken te verduidelijken deze blogpost.
Ik ben zelf enkele keren werkloos geweest gedurende een langere periode, en schrijf deze post met dat gegeven in mijn achterhoofd.
De eerste 2 keer moest ik effectief nog naar het gemeentehuis om een stempel op mijn werklozenkaart te laten zetten. 2 dagen in de maand dat ik “vroeg” moest opstaan, zodat ik voor 11u op het gemeentehuis was. (De gevallen van misbruik daar waren onvoorstelbaar, maar dat is misschien iets voor een andere post.) Nadien was het zelfs niet meer nodig om een stempel te gaan halen. Ik moest gewoon op het einde van de maand, naar eer en geweten aanduiden of ik gewerkt had of niet, en mijn kaart in de bus van de vakbond gaan steken. Enkele dagen later stond mijn uitkering op mijn rekening.
Ik voelde mij redelijk slecht in die periode. Onnuttig, geld krijgen om zinloos te zijn.
In die periode vond ik al dat er een andere manier moest zijn om “werkloos” te zijn. Zinvoller dan thuis voor de pc of tv liggen wachten op het einde van de maand.
Ik had een aantal ideeën, ideeën die er voor zouden zorgen dat werkloosheid zou afnemen en dat de periode dat iemand werkloos is zinvoller zou zijn.
“Gemeenschapsdienst”
Maandelijks krijg je als werkloze een uitkering waar de gemeenschap voor opdraait. Ik betaal belastingen en sociale bijdragen om dit systeem in stand te houden. En ik ben hier niet alleen in…
Toen ik nog mijn stempels moest gaan halen stond ik in de rij met rondom mij allemaal gezonde, jonge en minder jonge mensen die zeker in staat waren om wat handenarbeid te doen. Tegelijk zijn er een aantal zaken die wij als gemeenschap als negatief ervaren. Zwerfvuil, onkruid langs trottoirs en straatkanten, vuile steegjes of hoekjes in een park.
Vanaf 1 januari 2015 geldt er voor openbare besturen tevens een verbod op het gebruik van bestrijdingsmiddelen, en maar weinig gemeentes zijn goed voorbereid op deze overgang (op dit ogenblik zijn er slechts 13 gemeentes klaar voor dit engagement…)
Een vorm van gemeenschapsdienst zou zijn dat de werklozen in een gemeente kunnen opgeroepen worden om samen een straat, wijk, park onkruidvrij te maken of zwerfvuil op te ruimen. Voor vele gemeentes is de investering in de apparatuur voor alternatieve onkruidbestrijding een hele hap uit het budget, budget dat voor andere zaken kan gebruikt worden. Een aantal schoffels, borstels of misschien enkele ruggedragen onkruidbranders zijn een veel draaglijkere hap uit het gemeente budget en de werklozen die opgeroepen worden krijgen sowieso hun uitkering. Gevolg: propere straten, onkruid weg zonder pesticiden en met een minimale financiële last op de gemeenschap. Zelfs beter, een aantal langdurig werklozen worden opnieuw geactiveerd.
Natuurlijk zijn er een aantal zaken waar rekening mee gehouden moet worden. Zo kan bvb niet iedereen ingeschakeld worden voor deze vorm van werk/gemeenschapsdienst. Een schifting is nodig. Ook mag het inschakelen van werklozen voor deze klusjes geen negatieve impact hebben op de werking van de gemeente of bedrijven die afhangen van de gemeente (contracten met bvb een tuinaannemer of sociale werkplaats mogen niet in het gedrang komen)
Behalve het in groep werken kan een langdurig werkloze ook verantwoordelijk gemaakt worden voor de netheid van zijn/haar straat. De gemeente voorziet de nodige tools zoals schoffel, borstel, zwerfvuilgrijper etc, en er wordt een checklist opgemaakt waardoor de werkloosheidsuitkering afhankelijk wordt van behaalde of niet behaalde punten.
Behalve een koppeling aan de uitkering moet er ook sociaal/psychologische opvolging gebeuren, zodat de werkloze de nodige ondersteuning krijgt en fier meewerkt in dergelijk project.
“Sollicitatie-hulp”
Tijdens mijn werkloosheidsperiodes heb ik veel brieven gekregen van de VDAB, heb ik tot 3 maal toe een introductie tot de werking van de VDAB moeten volgen, waarin ik de horen kreeg hoe goed ze voor mij gingen zorgen en ben ik enkele keren in de Werkwinkel moeten gaan vertellen hoe goed ik al gezocht had achter werk. Serieuze follow-up was er niet. Behalve toen ik een cursus wou volgen die de madam van de VDAB als onzinnig bestempelde en ze weigerde van die goed te keuren zodat ik hem zelf moest betalen.
In plaats van gewoon thuis te zitten ben ik te vinden voor een verplichte aanwezigheid op een soort van sollicitatie-bijeenkomst.
In een gemeentehuis of gemeenschapscentrum zijn er voldoende zalen waar kranten en computers met internetconnectie kunnen geplaatst worden, waar elke werkloze verplicht X aantal dagen per week/maand aanwezig moet zijn, en per sessie minstens 1 of 2 verstuurde sollicitatie-emails moet kunnen voorleggen.
Een actiever solliciteer-proces zal bijdragen tot minder langdurig werklozen.
Ik hoop dat deze post iets meer nuance brengt in mijn tweet van enkele dagen geleden, en natuurlijk, dit is geen eindpunt, maar misschien de start van een discussie?