Net terug van een begrafenis. Geen leuke gebeurtenis, maar tja, soms moet het wel is.
De persoon waar afscheid werd van genomen heeft geen giga-rol gespeeld in mijn leven. Ik had er geen rechtstreekse band mee. Maar toch. Het was de grootmoeder van mijn neven, de mama van de boeren-broers waar ik toch geregeld op de boerderij ging. En zo kende ik haar dan. Madeleine, jaren geleden de actieve boerin-mama, die zorgde voor haar jongens, voor de meutekes (kalfjes voor buitenstaanders ;-)), voor de vele mensen die langskwamen op de boerderij. De laatste jaren ging het moeilijker, Madeleine werd oud, maar deed alles wat ze nog kon doen.
Ik herinner mij haar als iemand die diepgelovig was, en daar al haar krachten uit putte. Als iemand die openstond voor velen, maar haar gedachten voor zich hield. Als iemand die tot de laatste moment inzat met de boerderij (zelfs in het ziekenhuis stuurde ze haar jongens nog terug naar huis, want er moest een koe kalveren….)
Ik ga haar niet missen, daarvoor liepen onze levens te ver uit elkaar. Ik ga wel nog aan haar denken, herinneringen, vage misschien, maar ik zal ze hebben, en ik ga dan weten dat ze een goed leven heeft gehad, en dat ze nu bij Onze Lieven Heer is, zoals ze zo dikwijls gewenst heeft.
“Laat mij bij ons Heer gaan,
en de goeiendag aan iedereen”
Voor zij die Madeleine kenden, ge hebt de goeiendag.
Godspeed Madeleine, ge zijt bij de Lieven Heer, ge zijt terug bij ulle Va.