het geurt hier
nog steeds
naar jou
we leken bij
elkaar te passen
zoals bizonmelk
en een zomerse salade
je noemde me
jouw zetmeelkorrel
– altijd geweten
dat de liefde
van de man
door de maag gaat –
en ik was geen
keukenprinses
Josien
(bizonmelk, zetmeelkorrel)
Dit prachtstukje komt uit het project Ecrivains Publics. Poëzie op bestelling. De 2 woorden die de “klant” vroeg waren bizonmelk en zetmeelkorrel.
Toen mensenvingers vooral door aarde wroetten waren en nog niet over toetsenborden tokkelden, deed men een beroep op een geletterd iemand om brieven en andere teksten te schrijven. Zo iemand kreeg dan de naam ‘écrivain public’.
Ook vandaag bestaat dit fenomeen nog in bepaalde landen, zoals je kan zien in de Zuid-Amerikaanse film ‘Central do Brazil’ (Walter Salles, 1998). Daarin schrijft een wat oudere vrouw Dora in een druk station brieven voor analfabete mensen.
Vandaag kan bijna iedereen in onze streken lezen en schrijven, maar toch zoeken we soms vergeefs naar die ene formulering, die juiste volgorde van welgekozen mooie woorden, die pittige wendingen en bijzondere uitdrukkingen om iets aan een bijzonder iemand over te brengen.
Daarvoor dienen eigenlijk dichters, denk je dan?
In dit project staan zij voor jou klaar: enkele jonge, vlotte dichters die tijdens een manifestatie, een vernissage of een festival voor de bezoekers op een poëziekaart een persoonlijke tekst neerpennen voor wie dat maar wil.
Meer lezen? Ga eens kijken op de site van Jeugd&Poëzie!
