Category: Uncategorized

Posted on

Eitjes, Formidabel fastfood

Den Andrew vroeg of ik, naar aanleiding van Wereldeierdag, eens wat ei-recepten kon delen eventueel? Awel, met plezier!

Frietjes met rauw ei:

  • een portie versgesneden frietjes
  • 1 of 2 eieren
  • 200gr spekblokjes
  • peper en zout

Bak de frietjes zoals frietjes moeten gebakken worden. Dat wil dus zeggen, als je verse
frietjes maakt, (liefst handgesneden he…) voorbakken, laten uitlekken, afbakken tot ze zingen.
Terwijl de frietjes bakken, laat je ook de spekblokjes bakken. Bak deze zoals je ze zelf graag hebt. Uitgebakken, nog mals, kies maar. Maar probeer het moment dat t spek klaar is, en de frietjes uit het fritvet mogen zo dicht mogelijk bij elkaar te laten vallen. Kluts ondertussen de eitjes met het peper en zout.
Als de frietjes klaar zijn, doe ze dan snel in een kommetje, giet er de spekjes over, inclusief bakvet, en giet hier snel de geklutste eiers over. Door de hitte van de frietjes en het spek gaat het ei wat stollen.
Het ei dat niet stolt is een lekkernij om je frietjes in de doppen. Om vingers en andere lichaamsdelen bij af te likken!

Eiersoep met kip:

  • 1 liter kippebouillon
  • 3 eitjes
  • 300gr kippefilet
  • gemalen parmezaan (50gr)
  • peper en zout

De kippenfilet fijn snijden (nuja, naar smaak)
De stukjes laten meekoken in de kippebouillon (afhankelijk van de grootte lang of kort laten meekoken, ze moeten doorgaar zijn), ondertussen de eitjes klutsen met peper, zout en de parmezaan.
Als de bouillon lang genoeg heeft gekookt, het eiermengsel doorheen een zeef in de soep gieten. Direct erna met een houten lepel goed roeren, zodat er eiervlokken op het oppervlak ontstaan.
Meteen opdienen, indien nodig nog bijkruiden met grove peper.

Wil je meer weten over eieren? Surf dan eens naar www.ei.be

Posted on

Ik sta elke dag blij op.

Sinds ik voor John Deere werk, sta ik elke dag blij op. Blij omdat ik aan de slag kan met het topmerk qua tractoren en grasmaaiers, blij dat ik mijn merk mag vertegenwoordigen, mijn dealers blij maken en klanten helpen.
Vroeger was het anders. Ik moest me uit mijn bed sleuren, en werd pas echt wakker nadat ik mijn eerste cola had leeg geslurpt. ‘s Avonds kon ik ook niet snel genoeg terug naar huis, blij dat ik de deur achter mij kon dicht trekken. Spijtig genoeg kon ik mijn zorgen niet achterlaten achter die deur, daar zorgde de baas wel voor…

Omdat ik al gekend was bij John Deere, was het gemakkelijk om er binnen te geraken. Een babbeltje op een beurs was genoeg om volgende stappen te zetten. Maar had ik die opportuniteit niet gehad, dan was ik waarschijnlijk op een jobsite als StepStone terecht gekomen.

Ik heb in mijn carrière al redelijk wat gesolliciteerd. Door omstandigheden heb ik een aantal keer een zomer zonder werk gezeten. Typische reactie van de mama: “Ja, en t is weeral vakantie he, nu zijn de studenten weer aant werken, ge ga niks vinden voor september he!”
Op zich vond ik dat niet zo erg, genieten van een vrije zomer. En in september, dan vloog ik er terug in. Zoals terug naar school was het voor mij terug aan de slag gaan.
De laatste weken van augustus begon ik jobsites af te schuimen, goochelde met kernwoorden in zoekvakjes, las vacatures en pikte er de interessante uit.
Het handige aan sites zoals StepStone is dat je niet alleen vacatures kan raadplegen, maar ook tips&tricks voor sollicitatiegesprekken kan terug vinden, of hulp voor het schrijven van sollicitatiebrieven.
Ben je op zoek naar werk, wil je van job veranderen, zoek je een nieuwe uitdaging? Ga dan zeker eens langs bij StepStone!

Posted on

Rubber, naft en motorengebrul!

Ik heb een aantal jaren als vrijwilliger op het circuit gewerkt. Als ik dat aan mensen vertel, dan is meestal de eerste reactie: “Circuit?” Ja, autosport, rondjes rijden op een gesloten circuit met dikke racewagens!
Ik begon bij GLPK waar er een dikke Viper en Porsche Biturbo in de box stond, daarna ging ik naar Qvick met de Mini S3 en ik eindigde bij BRI, met een Volvo S40 BTCC. Heb ik met al die auto’s gereden vraag je je misschien af? Helemaal niet. Ik was al heel blij als ik eens een warm-up sequentie mocht doen.
Bij GLPK begon ik als webmaster, en mocht ik al eens een band aangeven bij een pitstop (rechts-achter). Bij Qvick zorgde ik er voor dat de banden op tijd in de box klaar stonden, op de juiste druk, gereed om op de wagen gevezen te worden. Bij BRI was ik box-verantwoordelijke, en had ik niet meteen iets met de banden te maken. Maar dat verhaaltje duurde maar een goeie 3 maand, dus algemeen gesteld heb ik in gans mijn circuit-carrière met de banden te maken gehad.

Van 26 tot 29 juli was het in Spa de 24h van Spa-Francorchamps. Het mooiste circuit ter wereld waar gedurende 24u geraced werd door de mooiste auto’s ter wereld. Porsche, Ferrari, Aston Martin, Audi, Lamborghini, Jaguar, noem maar op. En al deze bolides reden op Michelin-rubber.
66 auto’s die elk van het gepaste schoeisel moesten voorzien worden. Een huzarenstukje!

27 vrachtwagens zorgden voor het transport en de stockage van ongeveer 10.000 banden (6500 slicks, 3500 regenbanden) Ter vergelijking: in Le Mans was Michelin aanwezig met 12 vrachtwagens.  De banden werden aangevoerd van het Michelin hoofdkwartier in Clermont-Ferrand.
Voor Michelin is de overwinning in de 24 uur van Spa trouwens de derde zege in een langeafstandsrace in 2012. Eerder won Audi ook al de 24 uur van Le Mans en de 24 uur van de Nurburgring op MICHELIN-banden.

Het was dit jaar een natte 24u, die gewonnen werd door de Audi R8 LMS Ultra van Audi Sport Performance cars Team Phoenix, voor de Belgische merkgenoten van Audi Sport Team WRT (Haase/Mies/Ortelli). De derde plaats ging naar de BMW Z4 van het Duitse Vita4One. De leider in de tussenstand van het kampioenschap, het Belgische Marc VDS Racing Team (Palttala/Leinders/Martin), werd vierde en behoudt de leiding in het klassement.

Posted on

Die keer dat ik nog eens naar de Quick ging

Het was alweer een tijd geleden, maar gisteren ben ik door omstandigheden nog eens in de Quick in Wemmel beland. Lang bij een klant blijven zitten, nog een volle namiddag, de Quick leek een goeie optie voor een snelle hap.
Ik ben buitengekomen met een maag in de knoop door frustratie en ergernis.

Bij het binnenkomen hangen er in de Quick papiertjes op. Zo nieuwsgierig als ik ben, ga ik die dus eens lezen. Spijtig genoeg was er in de hele keet geen enkel van die papiertjes in het Nederlands te vinden. Eentalig franstalige vacatures. In Wemmel. In de vacature ook geen taalvereisten omschreven.
Dit was al genoeg om wat frustratie op te wekken. Ik ben namelijk opgegroeid in Wemmel, de prachtige Vlaamse gemeente tegen Brussel, met faciliteiten voor de Walen. Ik heb de verfransing zien komen, eerst met mondjesmaat, nu ruwweg agressief.

Maar bon, ik ging mijn dag niet laten verknallen door dit futiliteitje. Tot ik aan de besteltoog kwam. Klanten voor mij in het frans, en dat ging allemaal goed en vlot. Toen het mijn beurt was, werd ik hartelijk onthaald met een opgewekte “Bonjour!” Ik antwoordde met “Goeiedag” en plots stond er een arrogante klootzak voor mij. Ik kan het niet anders uitdrukken…
Volhardend nam hij mijn bestelling op in het frans, ook al antwoordde ik op elk van zijn vragen in het Vlaams. Een Big Bacon menu is blijkbaar iets anders in het Vlaams, want ik kreeg een Giant (een Gé-an gelijk ze t zeggen daar…). Heel traag en duidelijk articulerend kreeg ik dan toch aan de persoon aan de andere kant wijs gemaakt dat ik geen Giant had gevraagd maar een Bacon.
Bij het afrekenen kreeg ik natuurlijk in het frans te horen wat mijn schuld was. Meermaals “Excuseer” en “Pardon” monden uiteindelijk uit in met de vinger naar de kassa wijzen en kwaad naar mij kijken.
Ik ben de klant, ik verwacht op zijn minst wat klantvriendelijkheid. En als het even kan was ik graag in een Vlaamse gemeente geholpen worden in mijn moedertaal, het Nederlands. Dit is blijkbaar voor deze Quick-vestiging teveel gevraagd.

Behalve dit gedrag zorgde taferelen in de keuken ook voor een sterk verminderde eetlust. Zonder haarnetjes burgers stapelen, gasten op vuile, afgestampte schoenen, met eten naar elkaar gooien, tijdens het burger-bouwen zelf een stuk burger in de mond proppen, geroep en gescheld… Echt top, die nieuwe opengewerkte keuken met inkijk.

Beste Quick Wemmel en Quick algemeen, Wemmel is nog altijd een Vlaamse gemeente. De aankondigingen en andere mededelingen horen dus in het Vlaams te zijn. Dat er ook franse briefjes ophangen, tot daar aan toe, het blijft een faciliteitengemeente. Maar dit gaat echt te ver.
Als Vlaamse klant word ik ook graag bediend in mijn moedertaal, en niet als vuil behandeld omdat ik Vlaming ben.
Is het zo moeilijk om personeel te vinden dat tweetalig is? Indien ja, dan zit er niks anders op dan het personeel dat nu voor Quick Wemmel werkt op taalcursus te sturen zodat ze zich toch een beetje in het Nederlands kunnen uitdrukken. En misschien direct ook een cursus klantvriendelijkheid.
Qua hygiëne, kijk, dat is jullie probleem. Ik kon het alleen maar constateren, en besluiten dat het de laatste keer was dat ik nog een voet binnen zette in deze Quick-vestiging.

Ik verwacht een concreet antwoord op bovenstaande vragen, en in de zeer nabije toekomst ook een oplossing.

Ik hoor het graag!

 

 

EDIT: Ik heb van de zelfstandig uitbater van de Quick in Wemmel volgende reactie gekregen:

 

Geachte heer,

 

Mijn naam is H.Z.  en ik ben zelfstandig zaakvoerder van de Quick te Wemmel.Via de klantendienst van Quick werd ik op de hoogte gesteld van uw onaangenameervaring in mijn restaurant en ik wens mij hiervoor allereerst te verontschuldigen.

Het taalgebruik in mijn restaurant is voor mij geen futiliteit . Dat een aankondiging voor vacatureenkel in het frans is kan niet voor mij en het kaderpersoneel weet dit nochtans. Ik heb dit danook onmiddellijk laten aanpassen.

Wat betreft het onthaal verwacht ik een minimum aan tweetaligheid , met name de klant in zijneigen taal bedienen , ook door “franstalig personeel”. Jammer genoeg , en dit is niet de eerste keer zijn er personeelsleden die het vertikken dit toe te passen , ook al kunnen ze zich wel behelpen in het Nederlands. ( zo moeilijk is een onthaal bij Quick nu ook weer niet). Weet wel dat wij heden bijna geen Nederlandstalige kandidaturen meer ontvangen en dat taal wel een selectiecriteria is.

Daarnaast heb ik begrepen dat de houding van de kassier allesbehalve vriendelijk en “correct” was.

Dergelijke houding kan absoluut niet !Ook de taferelen in de keuken zijn zeer onprofessioneel en stroken totaal niet met mijn visie op vlak van kwaliteit en hygiëne.  Ik ga ervan uit dat u vrijdagnamiddag in het restaurant bent geweest en ik zal dan ook niet nalaten te checken wie er op dat moment aan het werk was en hen wijzen op hun verantwoordelijkheid en contractuele verplichtingen.

Daarnaast zal ik een algemene richtlijn lanceren naar kaderploeg op vlak van communicatie en vertrekt er een persoonlijk schrijven naar alle medewerkers om hen te wijzen op hun contractuele verplichtingen wat betreft het tweetalig onthaal.

Ik zal eventueel taalcursussen overwegen indien dit nodig zou blijken.

 Dank voor uw reactie

 Vriendelijke groeten

 H.Z.

Zaakvoerder Quick Wemmel

Posted on

De wet is de wet.

Michelle Martin komt vervroegd vrij. Hoofdpunt van het nieuws vandaag… Er ontstak een storm op de sociale media en op de commentaarsecties van digitale krantenartikels.

Algemeen genomen kwamen alles reacties op het zelfde neer. Michelle Martin mag niet vroeger vrijkomen! En eigenlijk had ze de doodstraf moeten krijgen. En als ze vrij op straat loopt zou menig Belg haar zelf wel die doodstraf geven.

Ik kan me hier moeilijk in vinden… Noem me advocaat van de Duivel zijn vrouw, maar de wet is er voor iedereen, ook voor haar. En die wet geeft een mogelijkheid tot vervroegde vrijlating.
Martin heeft meer dan de helft van haar straf uitgezeten, en kan dus aanspraak maken op die vervroegde vrijlating. Van de 30 jaar heeft ze er 16 uitgezeten, 8 in voorhechtenis en 8 na het vonnis. Ik ben geen rekenwonder of rechtsgeleerde, maar dit lijkt te kloppen met wat de wet voorschrijft.
Vele mensen schijnen te denken dat die vervroegde vrijlating ook inhoudt dat ze effectief vrij is in doen en laten. Ikzelf was van hetzelfde idee, maar hoorde daarnet op de radio dat zij (en anderen die vervroegd worden vrijgelaten) nog altijd gevolgd worden, gecontroleerd. En dat ze bepaalde regels worden opgelegd, die er voor kunnen zorgen dat, indien die regels niet gevolgd worden, de persoon (in dit geval Martin) terug in de gevangenis terecht kan komen.

Nu wil ik niet verder gaan over de technische kant van de zaak. Daar zijn advocaten, rechters en konsoorten voor uitgevonden…
Ik wil het eerder eens hebben over de emotionele en rationele kant van de zaak.
Op 15 augustus 1996 staat België in rep en roer. Er worden 2 meisjes levend terug gevonden in een geheime kelder van een half vervallen huis. Enkele dagen en weken later worden de lijken gevonden van andere meisjes die vroeger verdwenen waren. Dutroux zet België op de wereldkaart, sindsdien is pedofilie een exportproduct van ons landje… Ook Michelle Martin heeft een aandeel in de verdwijningen en dood van de meisjes. Het Monster en zijn vrouw. De publieke opinie woog door op de beleidsmakers, justitie en het politie-systeem. Allerhande hervormingen, ontslagen en witte marsen vonden plaats. Nu nog altijd voel je de gevolgen van toen, en ik denk dat we die nog lang gaan voelen.
Dat Martin nu vervroegd kan vrijkomen zorgt voor een heropflakkering. Begrijpelijk. Paul Marchal moet zijn zegje kunnen doen, de andere families worden aan het woord gelaten, en allemaal zijn ze het helemaal mee eens. “Die Martin mag niet vrijkomen, die moet rotten in een cel.”
Er zijn erge dingen gebeurd, heel erge dingen. Maar de wet heeft haar de kans om opnieuw een leven te leiden. Inderdaad, een kans die An en Eefje, Julie en Mélissa niet hebben gekregen.
Maar is ons rechtssysteem niet ontwikkeld op een principe van verbetering? Als de Strafuitvoeringsrechtbank oordeelt dat Martin positief geëvolueerd is, en mits voorwaarden terug kan keren naar de gemeenschap, wie zijn wij dan om daar tegen in te gaan?
Wanneer gaat een gevangene een positieve evolutie kunnen doormaken? Als hij of zij elke dag, de hele dag, in een kleine cel zit weg te rotten? Of als die persoon de kans krijgt om zich te ontwikkelen? Mijn inziens het laatste…
Een gevangene die kan werken in zijn cel of in de gevangenis, krijgt kans om te beseffen wat hij of zij gedaan heeft. Een gevangene die weet dat er een kans is dat de opgelegde straf kan verminderen door goed gedrag, door positieve evolutie, gaat daar aan werken.
Als je opgesloten zit, en weet dat niks gaat helpen om sneller vrij te komen, dan heb je ook geen doel om naartoe te werken. Niks om naartoe te groeien. Dan kweek je gefrustreerde recidivisten. Mensen die na hun 30 jaar uit de cel komen, geen besef meer hebben van sociale conventies en zeker en vast geen zin om zich te gedragen.

Michelle Martin gaat naar een klooster in Malonne. De Arme Klaren zijn bereidt haar te ontvangen en zich over haar te ontfermen. Martin gaat haar dagen vullen met werken bij de nonnekes en liefdadigheidswerk doen, gecontroleerd door een justitie-assistent. Ze gaat niet plots opduiken in ‘t GBke van pakweg Heule of Sint-Martens-Bodegem. Ze gaat niet op kindjes gaan jagen.

Het verhaal van Martin krijgt veel media-aandacht, wat logisch is. Natuurlijk zijn er al facebook-groepen die er voor ijveren om Martin achter de tralies te houden. Ik vraag me af hoeveel mensen die snel op “Like” en “Share” geklikt hebben ook de tijd willen nemen om verder te kijken dan deze persoon, Michelle Martin, om hetzelfde verhaal bij andere mensen te zien.
Vergeet niet dat Martin slechts 1 dossier is dat vandaag behandeld is. Een veroordeelde turnleraar of chiro-leider kan vandaag ook het nieuws gekregen hebben dat hij vervroegd vrij mag, nadat hij in de douches enkele 10jarigen had verkracht na de turnles of op kamp achter de tenten stiekem, stoute spelletjes speelde.
Wij zijn als maatschappij verantwoordelijk voor onze misdadigers. Soms voor de daden die ze hebben gesteld, maar zeker voor de gevolgen. Het is onze verantwoordelijkheid dat deze mensen de kans krijgen om hun fouten in te zien, de hel van het besef door te gaan, en zeker en vast de kans krijgen om opnieuw in het leven te staan.
Indien wij als maatschappij deze verantwoordelijkheid niet kunnen of willen nemen, dan voeren we best terug het oog-om-oog-principe in. Maar denk dan heel hard na of je nooit een snoepje hebt gepikt als kind, nooit een bewuste overtreding hebt begaan of ergens een of ander klein misdaadje als onbezonnen jeugd. Het zou je wel eens een vinger, hand of je leven kunnen kosten….
Nog effe een quote uit de krant:

“Beauthier zegt niet verrast te zijn door de beslissing van de rechtbank. ‘We zijn niet tegen een vrijlating, maar niet onder alle omstandigheden. Er is niets gezegd over een compensatie. Mevrouw Martin zou werken en in ruil daarvoor voedsel en onderdak krijgen. Dat wordt zwartwerk genoemd’, zegt de advocaat.”

Blijkbaar zijn de nieuwsdiensten beter ingelicht dan de advocaat, maar vooral, ze zijn eigenlijk zelf niet tegen de voorwaardelijke vervroegde vrijlating van Martin.
Wat met wel tegen de borst stuit is het laatste zinnetje. Ik ben er zeker van dat jongens en meisjes in een gezinsvervangend tehuis, die in de groentetuin werken of klusjes opknappen het gaan appreciëren dat waar zij zich mee bezig houden als zwartwerk bestempeld wordt.
Ik ben er zeker van dat vrijwilligers die hun vrije tijd spenderen aan samenwerken met kansarmen in een gemeenschapstuin het leuk gaan vinden dat hun passie als fraude gezien wordt.
Is dit trouwens niet de vorm waarin alle abdijen en kloosters (en andere samenleefsituaties) werken? Werk in ruil voor eten en onderdak, en rust.

Posted on

Die keer dat ik naar schmink ging kijken…

Wanneer aan Rowena Bird, mede-oprichtster van Lush, gevraagd werd welke drie producten ze zou meenemen op een onbewoond eiland, zei ze zonder aarzelen mascara, skin tints en gezichtspoeder. En dat is wat er bij Lush nu ontwikkeld is.

Morgen is het de lancering van Lush Emotional Brilliance, een lijn van vloeibare lippentint, vloeibare eyeliner en crème oogschaduw.
Er zijn 32 verschillende producten in de collectie die allemaal veganistisch zijn.
Omdat Lush altijd met verse ingrediënten werkt, kan er naar hartelust gecombineerd of gemengd worden.
Ook kan je de lippentint bvb als blush gebruiken of de eyeliner voor je lippen. Het maakt niet uit, zo lang je je er zelf maar goed bij voelt.

De volledige lijn bestaat uit 32 kleuren, die niet gekozen zijn omwille van hun trendy karakter of omdat ze per toeval in de mode zijn, maar omdat ze gelinkt zijn aan een woord, een kracht.

Vorige week mocht ik in de Lush-winkel in Brussel gaan kennis maken met deze nieuwe lijn. Marie, de persmadam van Lush (met een superleuk kleedje aan trouwens..) liet ons 3 kleuren kiezen. Maar niet zo maar, nee nee, we moesten eerst onze ogen sluiten, terwijl zij het houten blok met het kleurenpallet liet ronddraaien. Bedoeling was dat we niet gingen nadenken en kiezen, maar gewoon intuïtief 3 kleuren kozen.
Mijn eerste kleur was bloedrood (liquid lipstick). Bloedrood staat voor “Ambitieus”. De eerste kleur die gekozen werd wees ook op een sterkte/zwakte in ons karakter. Ja, ik ben inderdaad ambitieus.
De 2de kleur werd een zacht olijf (oogschaduw). Deze olijftint is gelinkt aan “Wijs”. De2de keuze is een behoefte. Een onbewuste behoefte. Ik moet wijzer worden, sneller beseffen wat kan en niet kan.
Mijn 3de kleur werd zilver (eyeliner). De 3de keuze duidt een talent aan. Zilver is gelinkt aan “Succes”. Succes is moeilijk als talent, maar door mijn ambitie te combineren met wijzer worden, zal dat succes vanzelf volgen.

Nu denk je misschien dat ik met make-up rondloop, maar niets is minder waar.
Ik heb mijn kleuren dan ook laten testen door K.
En die wist het volgende te vertellen over…

“Ambitieus”: Goed dekkend, opvallende kleur. Ze vond het zelf een risico met haar huidtint, maar uiteindelijk viel het goed mee. Ik ben er zelfs zeer positief over. Ze heeft hem ook als blush geprobeerd, en ook dat viel zeer goed mee. En in tegenstelling tot wat ze verwachtte, helemaal geen allergische reactie van de huid.

“Wijs”: Heel onhandig borsteltje, moeilijk om precies mee werken en een fijn lijntje mee trekken. De kleur is wel heel leuk, en als de eyeliner opgewreven wordt zoals oogschaduw blijft het mooi zitten. Om een idee te geven, vorige zondag waren we op wedstrijd met het paard, het regende (zowel mals buitje als stortregen), de eyeliner heeft niet afgegeven.

“Succes”: Mooie kleur, opgelet met doseren want geeft direct heel fel. Een beetje moeilijk om open te strijken want het feit dat er een dun laagje moet aangebracht worden maakt dat het snel droog is. Blijft ook heel mooi zitten.

Ben je nu zelf benieuwd? Ga dan morgen zeker eens langs in een Lush-winkel! (Als ze open zijn, want met diene 21ste juli en zo…)

Posted on

Een stadsboerderij in Brussel!!

Saraswati Matthieu, een Groen politiek beest twitterde vroeger vandaag volgende tweet:

@msaraswati: Stadsboerderij op dak slachthuizen brusselnieuws.be/artikel/stadsb… soms is BXL de coolste stad ever #groenwerkt#fb

Hoe cool is dat? Een stadsboerderij in Brussel. Boven op het dak van de nog te bouwen voedingshal aan het slachthuis van Anderlecht, den Abbatoir zoals we plegen te zeggen. 30 are oppervlakte om groentjes te kweken, die lokaal kunnen afgezet worden. En de keuze gaan ook naar lokale groenten, zoals spruitjes (Brussels sprouts) of witloof (endives de Bruxelles). Deze worden verder aangevuld met asperges, verschillende soorten sla, worteltjes, champignons, prei etc.
Strikt praktisch heb ik enkele vraagtekens, zoals bvb de teelt van witloof is een 2jarige teelt, die zeer diverse omstandigheden nodig heeft om zowel wortels te telen als de kroppen te forceren.
Ook heeft bvb de teelt van asperges een totaal andere grond nodig dan champignons. Maar de specialisten ter zake zullen hier wel het nodige voor doen.

Ergens ben ik stiekem jaloers… Ik speel al heel lang met die idee, maar praktische uitwerking is moeilijk…. Het is een experiment waar het nodige budget moet voor uitgetrokken worden.

Maar ik ben wel blij. Zeer blij.
Een dergelijk project heeft invloed op verschillende vlakken. Den Abbatoir ligt vlakbij of in Kuregem, de “ambetantste” wijk van Brussel. Hoge werkloosheid, veel laaggeschoolden, armoede, criminaliteit. En als gevolg daarvan verloedering, slechte eetgewoontes of toegang tot (vers) voedsel, achteruitgang.
Een project als dit kan een uitkomst bieden voor de vele jongeren die op straat rond hangen.
Okay, op 30 are kan je geen 100 man te werk stellen, maar er gaat wel volk nodig zijn. Volk om in “de tuin” te werken, zaaien, wieden, onderhouden en oogsten. Volk om de bijhorende winkel te bemannen en de verse producten aan te prijzen.
Hopelijk zorgen deze mensen voor een sociale opwaardering door contacten met de klanten, door een positief gevoel over hun job, door dit uit te dragen.
De gekweekte groenten worden lokaal aan de man gebracht, de negatieve impact op het lokale leefmilieu is dus quasi nihil. Geen vrachtwagens die groenten over grote afstand aanvoeren. Geen luchtvervuiling, lawaai en gevaarlijke situaties.
De boerderij zelf heeft een aantal positieve invloeden op de omgeving, al zijn het kleine, maar vele kleintjes maken 1 groot. Zo vormt de tuin een regenwaterbuffer. Al het regenwater dat niet in het riool terecht komt zorgt voor minder belasting op de waterzuiveringsinstallaties. De planten zorgen voor een zekere vorm van luchtzuivering, al is dit maar miniem. Maar zoals ik al zei, alle beetjes helpen.

De stadsboerderij past in een groter geheel dat Kuregem en de buurt rond het slachthuis moet opwaarderen. Ik hoop dat er op meerdere plekken in Brussel dergelijke projecten worden opgestart. Maar over die hoop later meer, als ik mijn Masterplan Brussel uit de doeken doe 🙂

Het project kan rekenen op geld van het Gewest en de Europese Fondsen voor Regionale Ontwikkeling (Efro). Het project past in het masterplan voor de ontwikkeling van de site van de slachthuizen, goed voor een investering van 21 miljoen euro.
Een duurzame evolutie kan van Brussel terug een leefbare, aangename stad maken. Een evolutie die verder gaat dan economisch of bouwkundig, een evolutie die open staat voor het leven, sociale vooruitgang, een leefbare omgeving, waar mensen zich effectief goed voelen.

Posted on

Dag Kaat!

K. belde deze middag… “k ga u efkes doen verschieten” zei ze, en na een ogenblik stilte… “Kaat is dood…”

Die lieve vrouw, Kaat Tilley, is er niet meer. Het leek effe heel on-echt, niet waar, maar dan drong het toch stilletjes aan door.
Ooit lag ik als baby bij Kaat op schoot. Dat weet ik enkel van horen zeggen, ik kan het mij spijtig genoeg niet herinneren. Wat ik me wel kan herinneren zijn de momenten die ik bij haar in haar atelier door heb gebracht, toen ik haar eerste website maakte. De magie van haar tekeningen en schilderijen werd er al bijna even magisch omgezet naar frêle silhouetten in zachte stoffen.

Of die keer dat ik samen met haar dochter Bekki op de zolder van de winkel in de Koningsgalerij betoverd werd door een magnifieke Blackline, de mooiste jurk die ik ooit gezien heb.

Ik zie haar nog voor me zitten aan haar keukentafel, snel enkele glazen voorzien van een prachtig graveerwerk voor een feestje dat ze die avond had. Uit de losse hand toverde ze tafereel op de glazen, een cadeautje. Terwijl ze de graveerpen over het glas liet glijden vertelde ze kleine dingen, kleine dingen die haar zo groot maakten.

Ik maakte in haar tuin een soort kunstwerk voor haar laatste tentoonstelling, ze vertelde over wat ze zag, wou zien, en liet me los, ze plante een zaadje in mij, en stuurde me op pad, keek toe van de andere kant van de vijver hoe haar zaadje evolueerde.
De avond van de vernissage viel de stroom uit, baadde alles in het donker. Gasten verlieten het feest, en Kaat ging naar binnen. Toen de stroom hersteld was, flakkerden in de grote tuin en rond de vijver lichtvlekken op, die de aandacht trokken. We wandelden samen, zij met Wim, ik met Astrid, door de tuin, genoten, ze vertelde vol ontroering hoe mooi alles was, hoe geraakt ze was door de creativiteit en spontaniteit die de voorafgaande dagen gegroeid was.

Ik babbelde nadien met haar, ze vroeg me raad, ze wou een bepaald kunstwerk laten evolueren, maar ze wist niet hoe. Voor buitenstaanders was het een cirkel zand met stokken, voor haar, ons, was het het Nest. En dat Nest moest groeien.
Ik raadde haar aan van er Kamperfoelie te planten, witte. De witte bloempjes pasten mooi bij de omgeving, bij haar, de geur zou ‘s avonds over de vijver naar haar terras drijven.

Onbewust heb ik veel geleerd van Kaat. Ideeën durven lanceren en ze los laten om te groeien. Door haar ben ik begonnen met mode-ontwerp in avondschool. Door Kaat heb ik geleerd dat kledij kan doen dromen.

Kaat toch! Veel te vroeg, altijd veel te vroeg. Nu enkel nog herinneringen aan wie je was, wat je deed, hoe jij mijn fantasie kon vullen met je prachtige kleren, creaties en wijze woorden… Ik draag je mee in mijn hart en geest. Vaya con dios, gij prachtig mens. Je verdient mijn tranen.

 

Lieve Bekki, Epi, Wim en Frank, heel veel sterkte. Ik denk aan jullie.
Ik ga een witte Kamperfoelie planten.

Posted on

Hoe Donut mijn leven veranderde….

September 2009 was het begin van een belangrijk hoofdstuk in mijn leven. De aanloop naar dat hoofdstuk was al een hele tijd eerder gegeven. Ergens in 2007 om precies te zijn. Toen ik via doorklikken op blogs terecht kwam op de blog van die lieve Daphné. Een meisje in een rolstoel, met een hond! En die hond doet dingen! Eind februari 2008 sprak ik een eerste keer af met Daphné om samen naar de blogdrink te gaan. Ik ging naar haar kot, en werd opgewacht door een hond, een hond! Eentje met een vestje aan. Mijn eerste reactie was “Wat een brave hond ben jij! *streel*” Daphné haar reactie was kort maar krachtig… dat mocht ik niet meer doen! Diezelfde avond werd duidelijk waarom. Om eerlijk te zijn, ik had schrik, die eerste keer dat ik met haar afsprak. Hoe zou ik in godsnaam van ergens buiten Leuven tot in het centrum geraken met iemand in een rolstoel?? Gemakkelijk, door naast haar te wandelen. Dankzij Valéas, Daphnés hulphond, was Daphné redelijk onafhankelijk. De rest van de avond vertelde ze vol vuur over Hachiko, hulphondjes en zo verder.

Daphné haar enthousiasme was besmettelijk. Ik ging eens langs op de website van Hachiko, ging eens langs op een HulpHondenCafe van Hachiko, maakte kennis met de mensen achter de vereniging. Zo geniepig als Daphné kon zijn, begon ze ook stilletjes zaadjes te planten in mijn hersenen. Over zelf zo’n hondje opvoeden… Ik verklaarde haar meermaals zot, maar toch, na een tijdje begon ik er serieus over na te denken. En vulde ik mijn papieren in om op de lijst van gastgezinnen terecht te komen. 2 maal kreeg ik te horen dat ik nog niet hoog genoeg op de lijst stond, en dus geen pupje mee naar huis kon nemen. Geen B- of C-pup voor mij… Maar bij de D-tjes stond ik als eerste!

Eerste keuze zou je denken he… Niets is minder waar. Een heeeeel lange uitleg van Caroline, veel don’ts, weinig do’s. Ik begon er al tegen op te zien. Maar toch, die avond, die avond vertrok ik naar huis, met een hondje. “Waar ben ik aan begonnen…” dacht ik meermaals bij mijzelf.
Het eerste was ik deed toen ik in mijn auto stapte was Daphné bellen…. “Weet ge nu wat ze mij hebben gegeven??” vroeg ik haar. Ze antwoorde “Een lelijke dikke bruine labrador!!” Exact de woorden die ik in mijn hoofd had. Jaha, een lelijke dikke bruine teef! Ik wou zo’n schattig Golden Retrieverke, niet zo’n papperige Labrador! Een kwartiertje later was ik echter gesmolten, verkocht, verliefd. Bij Hachiko kies je geen puppy, de puppy kiest jou. Meer dan een jaar later had ik hierover een gesprek met Daphné. Ze vroeg me of ik besefte waarom Donut bij mij terecht was gekomen? Om eerlijk te zijn wist ik het antwoord niet. Daphné wees me er op dat Donut haar karakter sterk op dat van mij leek…. Je moet weten dat we haar dikwijls koppig, ambetant, eigenwijs en attentionwhore hebben genoemd. Kwam dat effe hard aan. Maar inderdaad, Donut en ikzelf, wij leken op elkaar. Daarom dat we op onze eigen(wijze) manier na anderhalf jaar zo’n goed koppel waren 😀

Nu goed, iedereen die mij of Donut kent, weet hoe dat verhaal is afgelopen. (Korte samenvatting: Donut is een super-assistentiehond bij Christel, ik vertel nog altijd graag over mijn avonturen met Donut, en kan niet wachten tot ik terug de kans heb om een hondje op te voeden)
Maar wat ik vooral ook met jullie wil delen is hoe ik dit alles heb ervaren… Donut is anderhalf jaar bij mij geweest, anderhalf jaar waarin vanalles is gebeurd. Anderhalf jaar waarin ik veel heb geleerd, over mezelf, over dieren, over de dingen rondom mij. Anderhalf jaar waarin ik diep in de put heb gezeten, werkloos, gedumpt, maar ook heel gelukkig ben geweest, liefde heb gekend, gegeven en gekregen, mij heb ingezet op alle mogelijke vlakken, werk en vrijwilligerswerk combineerde.

Zo sociaal als ik was, kwam ik alleen terecht in een hele nieuwe groep mensen. Het enige dat ons bond was om de 2 weken op dinsdagavond enkele uren samen zitten om te praten en bij te leren over onze hondjes. Nu kan ik zeggen dat ik heel blij ben dat ik deze mensen heb leren kennen. Stuk voor stuk lieve mensen met een groot hart. Quasi dagelijks denk ik wel aan iemand van hen. Ik zag de verschillende manieren van aanpakken, en hoe de hondjes telkens opnieuw pastte bij hun manier van zijn, werken.
Ik leerde ook andere mensen kennen, van de E-klas, of gewoon op een HHcafe. Ik zag hoe de pups die wij aan het opvoeden waren, evolueerden naar honden die op hun eigen eenvoudige, speelse manier dingen deden voor mensen die niet meer in staat waren om zelf bepaalde handelingen te doen.

(Hier nog wat Donut-fotootjes)

Behalve de mensen die ik leerde kennen, leerde ik ook veel over mezelf. Dat ik bijvoorbeeld heel goed ben in te laat komen. Niks om fier op te zijn, maar ik besef het al dat het zo is. Sorry voor de frustraties Elke, Caroline en D-klas 😉
Ik leerde ook dat ik soms te emotioneel ben. Donut wees er mij op. Want als ik emotioneel deed, hing zij de teef uit. En was er niks mee aan te vangen. Maar ik leerde ook dat dieren die dingen snel oppikken, want als ik echt in een dipje zat, was Donut de eerst om met haar lieve kop op mijn knieën te komen liggen en eens diep te zuchten. En dan mij toch mee naar buiten te lokken voor een wandeling, die mij meestal wel opmonterde. Ik leerde dat vroeg opstaan echt wel de moeite waard is. Toen ik werkloos was, kon ik eigenlijk redelijk lang nutteloos in mijn bed liggen stinken, maar vroeg opstaan en een lange wandeling doen met Donut was veel leuker, en de dag was zo veel langer!
Ik leerde ook wat het betekent van leider te zijn. En dat als je geen goed leider bent, je roedel verloren loopt.
Ik leerde zo veel kleine en grote dingen over mezelf, over anderen, over dieren, dat ik eigenlijk heel dankbaar ben dat ik de kans heb gekregen om zo’n pup te mogen opvoeden.

Ondertussen is Donut al meer dan een jaar weg, en is ze al bijna een jaar aan het werken, en nog krijg ik dikwijls de vraag hoe het met haar gaat, waar ze is, wat ze doet. Donut heeft niet alleen op mijn leven een impact gehad, maar heeft ook een pootafdruk nagelaten op de mensen die haar zagen in de Murphy’s, ‘t Smiske of ‘t Bronneken in Asse, in Gent, op festivals als Crammerock en talloze andere plaatsen.

Ik krijg ook dikwijls de vraag of ik het opnieuw zou doen. De dag dat Donut vertrok, heb ik gebleit gelijk een klein kind. En plein public. Meermaals. Ja, het doet godverdomme pijn, de dag dat ze weg gaan. Maar die pijn weegt op geen enkele manier op tegen alle goeie dingen. Als ik nu zie wat van mijn madam is geworden, dan kan ik enkel heel blij zijn dat ik anderhalf jaar met haar ben bezig geweest.
En nu zie ik haar soms nog eens. En dan verschiet ik altijd van haar enthousiasme als ze mij ziet. Ze kwispelt dan zo hard dat ze bijna toertjes rond haar as draait. En dan zie ik haar oogjes blinken, en dan weet ik dat ze gelukkig is.
Doe ik het opnieuw? Direct! Geen twijfel aan.

Posted on

Mighty Wallet!

Een hele tijd geleden kreeg ik een priveberichtje op twitter, van Trashilicious, met de vraag of ik de Mighty Wallet kende, en of ik er misschien eens eentje wou proberen.
Ten eerste wist ik helemaal niet wat een Mighty Wallet was, maar daar bracht de website snel verandering in:

De mighty wallet is een milieuvriendelijke portefeuille, gemaakt van één opgevouwen vel papier van het materiaal Tyvek. Dit materiaal is super sterk, licht en waterafstotend. Hierdoor past deze portefeuille zich zeer eenvoudig aan aan iedere broekzak en is hij bijna niet kapot te krijgen. De Mighty Wallet heeft ruimte voor meerdere kaarten, 2 vakken voor geld en 2 vakken voor visitekaartjes.

Ten tweede, iets proberen? Natuurlijk datte! Stuur maar op die handel!
Om eerlijk te zijn, ik was dringend toe aan een nieuwe portefeuille. Mijn vorige was nog zo’n sportief modelleke in rood-bordeaux en zwart, van Eastpak, een zakenman onwaardig 😉 Behalve dat, was hij ook redelijk versleten.

Dus, enkele dagen na de DM/mail-conversatie, zat er een pakje in de bus.
Mijn eerste idee was “Niet zo milieu-vriendelijk als ge zou denken!” De Mighty Wallet, 100 % recycleerbaar, gemaakt van 1 val Tyvek etc, komt aan in een grote hard-plastieken enveloppe. Maar goed.
Mijn 2de gedachte was…. “Waar steek ik mijn klein geld??” Inderdaad, de Mighty Wallet heeft geen muntstukkenhouder. 2 grote vakken voor briefjesgeld en documenten (rijbewijs etc), 2 kleine vakjes voor kaarten allerhande, en achteraan nog een grote doorlopende “ruimte” voor iets anders. Maar geen plaats voor klein geld. Redelijk logisch, aangezien velcro of drukknopen niet van Tyvek kunnen gevouwen worden. Ik gooide dat dan ook op twitter. AL snel kreeg ik de reactie dat echte mannen hun klein geld gewoon in hun broekzak houden, of in een vakje in de auto, of nog ergens anders. Het was effe wennen, maar nu zit het er in, ik stop automatisch mijn wisselgeld in de winkel los in mijn zak, als ik in de auto kom gaat het in een vakje in mijn middenconsole en als ik naar de bakker of zo ga, tel ik snel wat er in het vakje zit. En ik ben nog niet echt klein geld kwijt gespeeld…

Over de Mighty Wallet zelf nu effe… Ik was niet echt overtuigd toen ik hem in de hand nam de eerste keer. Maar ik stak er toch mijn kaarten en briefjesgeld in. En stopte het ding in mijn achterzak. Ondertussen zijn we enkele maanden later, en gebruik ik hem nog steeds. Het Tyvek-materiaal is uitermate stevig. Hij wordt niet nat, ook niet nadat ik weer eens op een doorweekte zetel van een zitmaaier ben gaan zitten. Hij scheurt niet, ook niet nadat quasi iedereen aan de toog in de Murphy’s het eens heeft geprobeerd van hem te scheuren. Alleen in brand steken heb ik nog niet geprobeerd, maar iets zegt me dat dat een slecht idee is…

Een bijkomend voordeel is dat ik minder rommel in mijn portefeuille verzamel. Omdat hij redelijk compact is, en er tout court geen plaats is voor rommel.

Mijn gedachte over dit ding: Als deze versleten is, koop ik mij gewoon een nieuwe!
Ik heb trouwens de “My Old Wallet” gekozen, omdat hij zo’n beetje een ruw uiterlijk heeft, beetje cowboy-western-country achtig, en dat past wel bij mij 🙂