Karel Van Miert

Gisterenochtend lag ik nog in bed toen ik het nieuws hoorde over het overlijden van Karel Van Miert. En ergens raakte mij dit toch persoonlijk.

Jaren geleden, toen ik nog bij Kempeneer werkte, stond er een man in onze toonzaal. Op versleten schoenen, vuile broek, een gebreide pull met een gat erin. Onder zijn arm zo een mannen-sjakosj. Ik sprak de klant aan, en herkende hem vaag. Eerst dacht ik dat het Herwig Van Hove was. Meer dan 3u stonden we te praten in de toonzaal. Hij zocht een goeie zitmaaier voor een vrij grote oppervlakte. Ik legde hem de machines van Toro en John Deere uit. Wees hem op de verschillen. Na een hele tijd vroeg hij mijn persoonlijke mening. Ik ben een grote John Deere fan, en gaf dat ook toe tegenover hem. Hij vroeg me waarom dat zo was, en ik antwoordde hem dat “iedereen een kleur in zijn hart heeft, en dat dat bij mij groen was.” Hij heeft toen de John Deere gekocht. Bij het afrekenen vroeg ik zijn naam, en ik werd effe heel rood. Had ik net aan een Socialist gezegd dat ik een groen hart had?

Nadien zag ik Karel nog geregeld. Hij heeft meerdere machines bij mij gekocht, ik ben meermaals bij hem thuis, bij Carla en bij zijn zoon gaan demonstreren. Doorheen de verschillende contacten kreeg ik een echt respect voor deze man. Chaotisch, nonchalant, rechtuit, het hart op de juiste plaats. Zijn tuin in Beersel was een prachtstukje groen. Hoogstamfruitbomen van vergeten soorten, een grote wei met enkele koeien, die hij tijdens een demonstratie bij naam noemde, een georganiseerde chaos van kleinfruit, groenten en zo verder. Nooit repte hij een woord over politiek. Machines, tips voor zijn tuin, ervaringen met bloemen en planten, daar praatte hij graag over. Het kwam zo ver dat hij naar mij vroeg in de winkel, en als ik er niet was, dat hij me op de gsm belde. Dat ik eens moest langskomen.

Ik ga helemaal niet zeggen dat Karel Van Miert een vriend was, zelfs geen kennis. Maar we hadden goeie contacten, en ik had hem een veel langer leven gegund. Een groot man is heengegaan.

Soms dringt het hard door….

… dat we hier niet voor altijd zijn.

De beste vriend van mijn grootvader was vorige week gevallen in de schapenstal. Uitgegleden, been gebroken. Opname in het ziekenhuis was nodig.

Een plotse achteruitgang, de kinderen zijn er nog bij geweest, en een uur later was hij niet meer.

Het deed me denken… Op vrij korte tijd is de oudere generatie van de straat waar mijn grootouders wonen er tussenuit gevallen. Een groep mensen die samen dikwijls optrokken is uitgedund, en mijn grootvader/moeder en zijn broer/vrouw schieten nog over…¬† Ik voelde pijn toen ik gisteren bij mijn grootvader was. Het leven gaat door, maar we zullen nooit meer hooi inhalen voor Andr?© zijn schapen en daarna een pintje drinken en de verhalen van vroeger aanhoren.

Mijn grootvader zijn beste vriend is niet meer…
Het ga je goed Andr?©
!

Dood door compost

In de UK is een man gestorven na het verplaatsen en verspreiden van een hoop compost en rottend hout. Het hout was aangetast door de Aspergillus-schimmel. Deze verspreid zijn sporen in een stofwolk, en die man had blijkbaar een aantal keren een in-geademd in zo’n stofwolk. De schimmelsporen zorgden voor een ontsteking in zijn longen, die tot de dood geleid hebben.

De Aspergillus is een veel voorkomende schimmel in zuurstofrijke milieu’s, en ze groeien zelfs in voedselarme omgevingen. Deze schimmel heeft zelfs een belangrijke commerci?ɬ´le rol. (Meer op wikipedia!)

Ik denk dat de normale tuingebruiker met een kleine composthoop zich geen zorgen moet maken. Zeker niet als deze op tijd gedraaid wordt. Heb je on the other hand veel rottend hout en zo in ge tuin, dan is een simpel stofmaskertje geen overbodige luxe!

Better safe then sorry!