Geachte Mevrouw Turtelboom,
Beste Annemie,
ik ga met de deur in huis vallen. Er ligt mij iets op mijn lever. Ik loop al een aantal dagen met een zwaar gemoed rond. Het is ergens zaterdagochtend begonnen. En ik krijg het niet uit mijn lijf… Het doet me terug denken aan een vorige zware periode, eentje waarin ik het echt niet meer zag zitten. Ik werkte hard, kreeg op het einde van de maand mijn loon op mijn rekening gestort en dacht dat ik het voor elkaar had. Maar tegelijk knaagde er iets, diep vanbinnen. Ik was niet gelukkig. Ik werkte voor mijn baas, niet voor mezelf. Ik leefde voor anderen en niet voor mezelf. Ik heb toen een beslissing genomen en sindsdien ging het veel beter. Een belangrijk stuk van mijn ongelukkig zijn toen was het idee dat ik niet beter werd van wat ik deed, ik kwam niet dichter bij een eigen huis of appartementje, mijn spaarrekening bleef op hetzelfde niveau staan. Ik leefde om te werken, om dan na alle kosten en belastingen net genoeg over te hebben om te leven. Ok, ik had misschien wat meer kunnen sparen door eens niet op café te gaan, eens geen tijdschrift de kopen of wat meer bij mijn ouders te gaan eten in plaats van zelf te koken. U ziet, het sparen was toen al besparen op mijn eigen vrije tijd.
Ondertussen zijn we een aantal jaren later. Door omstandigheden heb ik en mijn vriendin nog altijd geen eigen huisje of appartement. We wonen hier nu met 2 in een huurhuisje, te midden van glooiende akkers van de Vlaamse noordrand rond Brussel. We zijn hier gelukkig. Ok, we hebben enkel glas dus we verwarmen wat extra, maar de mazout is afgeslagen dus dat scheelt weer iets. En ‘s nachts als het koud wordt dan draai ik mij in 2 donsdekens, dat is ook lekker warm. De koude kleren ‘s morgens moet ik er maar bijnemen.
U moet weten, mijn vriendin is startend zelfstandige die nog niet de volle uren draait. Haar inkomen is dus ook navenant. In tegenstelling tot wat velen denken wil zelfstandige worden niet automatisch zeggen dat je rijk bent of wordt. Ik pas met mijn eigen loon dus hier en daar wat bij in het huishouden. Op zich vind k dat niet zo erg, al zie ik maandelijks mijn beperkte spaarrekening beetje bij beetje dalen.
Maar even terug naar de zaak. Met mijn gewone loon en mijn vriendin haar eerder lage inkomen als zelfstandige komen we er dus niet toe om een huis te kopen. Ik kan een lening aangaan voor een krot, maar dat schiet niet op. En toen we een tijd geleden eens concrete plannen hadden ging het zelfs zo ver dat we uitgelachen werden door een bediende van onze staatsbank Belfius toen we gingen kijken voor een lening. We moesten eens terug komen als we zelf voldoende geld hadden. Tja, geld brengt geld mee…
Geen eigen huis, dus geen mogelijkheid om een lening in de belastingen in te brengen. Geen onkosten om af te trekken bij mij. Geen kinderen ten laste. Gelukkig ook geen ouders ten laste. We worden dus ten volle belast. Het is niet met mijn volle goesting, maar bon, het moet. Ik betaal dus al redelijk wat voor andermans kinderen, de pensioenen van onze (brug-)gepensioneerden, het (slechte) onderhoud van onze wegen, ons leger en politiediensten, het onderwijs, de gezondheidszorg, kortom, alles waar belastingen voor kunnen gebruikt worden.
Ondertussen zag ik mensen rondom mij die in een (bijna) afbetaald huis woonden. Mensen die al jaren genoten van de fiscale inbreng van een hypothecaire lening en deze bijna afbetaald hadden. Mensen die geld hadden om zonnepanelen te leggen, of die een renteloze lening konden aangaan om de panelen te bekostigen. In plaats van deze zonnepanelen te gebruiken om aan hun eigen energiebehoefte te voldoen werden het al snel investeringen die geld opbrachten. De Groene Stroom Certificaten zorgde al snel voor een mooie return on investment.
Er is daar toen, in een niet zo ver verleden, een fout gemaakt. Wie de fout maakte kan mij eigenlijk bitter weinig schelen. Zij die ze maakten gaan het nu toch ontkennen, of misschien zelfs niet eens beseffen dat het hun fout is. Het kan me niet schelen of het een Turteltaks dan wel een Freya-factuur is. Wat me wel kan schelen is het feit dat ik nu opdraai voor zij die toen wel het geld hadden voor een eigen huis en zonnepanelen. Ik draai op voor zij die ondertussen al jaren de zon oogsten en hun spaarrekening zien aandikken. En samen met mij vele anderen. Jongeren die hun eerste stappen in de volwassen wereld zetten krijgen een toeslag in hun maag gesplitst. Mensen zoals ik die doorheen hun carrière als eens een tegenslag hebben gekend. Maar ook mensen die hun hele leven hebben gewerkt in jobkes die net genoeg betaald werden om rond te komen.
Vindt u dit eerlijk? Ik draai op voor iets dat ik zelf niet eens kon bekostigen en betaal nu voor zij die het wel konden betalen. Erger nog, die er geld mee verdienen!
En bon, dat de aansluiting van de grote bedrijven buiten de bevoegdheid van deze regering valt, daar kan u natuurlijk niks aan doen. En dat mensen als Fernand Huts via hun bedrijf ganse zonneparken aanleggen en zo massa’s geld verdienen, wie kan het hem kwalijk nemen. Het was zo wettelijk geregeld. Wie had het in zijn positie niet gedaan? Maar nu een hele groep mensen laten opdraaien voor iets waar zij zelf geen enkele baat bij hebben of hadden, dat gaat te ver.
Ik ben het met zeer veel eens wat in deze regering beslist wordt. Ik ben dan ook een van de mensen die voor deze regering heeft gestemd. Maar ik kan het niet met alles eens zijn, en dit is zo iets.
Met vriendelijke groeten
Antoon
PS: Gezien de manier waarop ik deze brief afsluit en dus aangeef dat ik verder wel te vinden ben in de maatregelen die deze regering neemt, denk ik niet dat de mainstream media deze open brief gaat oppikken, in tegenstelling tot de andere open brieven waarin de regering wordt aangevallen. Ik zal dus zelf het nodige doen opdat mijn boodschap tot bij u geraakt…