#Intothewild heeft een kleine blog- en tweetstorm veroorzaakt. Oh Boy!
K ga het niet aan mijn hart laten komen.
De zaak was, Sart moest een opdracht doen over “overleven in de natuur” (expliciet tussen aanhalingstekens, omdat 24u in de vrije natuur niet overleven is, dat is eerder effe loskoppelen en genieten). En Sart vond het een leuk idee om wat mensen te ronselen. Snel snel via sms/twitter/mail werden afspraken gemaakt, dingen geregeld en ongeveer 12u later was het al zover.
Samen met Claire volgde ik de instructies van Imke om haar stukje paradijs te vinden. De overgang van de industrie rond het Sas van Gent naar de velden en bosjes was groot. (Het contrast ‘s nachts nog veel groter, boven je de sterrenhemel, in de verte de gloed van de industrie.)
Aangekomen aan het water, kwam Imke er aan gehobbeld in een prachtige Landrover Defender 130. Wat een beest (de auto he!). Snel alles overladen, en het bos in! Een open plek, een paadje naar het water, een bootje, de vuurkuil was reeds gegraven. En toen begonnen onze 24u echt. Het vuur aanmaken, kooltjes maken voor de BBQ, genieten van de stilte.
En eigenlijk ging het zo de volledige 24u verder, vuur maken, rond het vuur zitten, wat rondroeien, eten en drinken. Slapen onder de sterrenhemel, wakker worden van de zon en de vogeltjes, thee maken op het nieuw opgestookte vuur. Ontbijten met aardbeien en cava, opnieuw BBQ, eitjes met spek, gegrilde lookbroodjes. Bezoek van de Lama.
Het “overleven” vormde geen probleem, maar wat ik snel heb gemerkt is dat ik veel minder nood had aan mijn gsm, k had geen nood om te twitteren, smsen, laat staan om op de klok te kijken. Ik merkte ook dat de mist die al een tijdje in mijn hoofd hing, begon op te trekken, de vele dingen die ik moest doen, niet mocht vergeten etc, maakten plaats voor het idee dat het vuur aan de gang moest blijven, dat het eten OK moest zijn. Geen gejaag. De schok toen we terug in “de bewoonde wereld” kwamen was dus echt wel groot. GSM terug opzetten, en zoveel missed calls, zoveel smskes om te beantwoorden. Op dat ogenblik wou ik met gewoon omdraaien en terug gaan.
De korte tijd die we samen waren heeft me ook de mogelijk gegeven om de mensen die er bij waren beetje beter te leren kennen. Zofie heeft geheimzinnige glimlachjes, Claire heeft niet zo graag beestjes maar kan tegen koud water (ik niet!), Imke in een Defender is WOOOOOOOW, Sart haar hersenkronkels zijn even gekruld als haar haar 🙂
Voor zij die er niet bij waren, het was een open invite, het is op twitter gepasseerd, ik heb ook meteen gevraagd aan Imke waar #intothewild over ging, en jullie mochten dit evengoed doen.
Voor het artikel kan je op DSonline terecht, voor de foto’s kan je op flickr terecht. (ze moeten wel nog opgeladen worden…)
