September 2009 was het begin van een belangrijk hoofdstuk in mijn leven. De aanloop naar dat hoofdstuk was al een hele tijd eerder gegeven. Ergens in 2007 om precies te zijn. Toen ik via doorklikken op blogs terecht kwam op de blog van die lieve Daphné. Een meisje in een rolstoel, met een hond! En die hond doet dingen! Eind februari 2008 sprak ik een eerste keer af met Daphné om samen naar de blogdrink te gaan. Ik ging naar haar kot, en werd opgewacht door een hond, een hond! Eentje met een vestje aan. Mijn eerste reactie was “Wat een brave hond ben jij! *streel*” Daphné haar reactie was kort maar krachtig… dat mocht ik niet meer doen! Diezelfde avond werd duidelijk waarom. Om eerlijk te zijn, ik had schrik, die eerste keer dat ik met haar afsprak. Hoe zou ik in godsnaam van ergens buiten Leuven tot in het centrum geraken met iemand in een rolstoel?? Gemakkelijk, door naast haar te wandelen. Dankzij Valéas, Daphnés hulphond, was Daphné redelijk onafhankelijk. De rest van de avond vertelde ze vol vuur over Hachiko, hulphondjes en zo verder.
Daphné haar enthousiasme was besmettelijk. Ik ging eens langs op de website van Hachiko, ging eens langs op een HulpHondenCafe van Hachiko, maakte kennis met de mensen achter de vereniging. Zo geniepig als Daphné kon zijn, begon ze ook stilletjes zaadjes te planten in mijn hersenen. Over zelf zo’n hondje opvoeden… Ik verklaarde haar meermaals zot, maar toch, na een tijdje begon ik er serieus over na te denken. En vulde ik mijn papieren in om op de lijst van gastgezinnen terecht te komen. 2 maal kreeg ik te horen dat ik nog niet hoog genoeg op de lijst stond, en dus geen pupje mee naar huis kon nemen. Geen B- of C-pup voor mij… Maar bij de D-tjes stond ik als eerste!
Eerste keuze zou je denken he… Niets is minder waar. Een heeeeel lange uitleg van Caroline, veel don’ts, weinig do’s. Ik begon er al tegen op te zien. Maar toch, die avond, die avond vertrok ik naar huis, met een hondje. “Waar ben ik aan begonnen…” dacht ik meermaals bij mijzelf.
Het eerste was ik deed toen ik in mijn auto stapte was Daphné bellen…. “Weet ge nu wat ze mij hebben gegeven??” vroeg ik haar. Ze antwoorde “Een lelijke dikke bruine labrador!!” Exact de woorden die ik in mijn hoofd had. Jaha, een lelijke dikke bruine teef! Ik wou zo’n schattig Golden Retrieverke, niet zo’n papperige Labrador! Een kwartiertje later was ik echter gesmolten, verkocht, verliefd. Bij Hachiko kies je geen puppy, de puppy kiest jou. Meer dan een jaar later had ik hierover een gesprek met Daphné. Ze vroeg me of ik besefte waarom Donut bij mij terecht was gekomen? Om eerlijk te zijn wist ik het antwoord niet. Daphné wees me er op dat Donut haar karakter sterk op dat van mij leek…. Je moet weten dat we haar dikwijls koppig, ambetant, eigenwijs en attentionwhore hebben genoemd. Kwam dat effe hard aan. Maar inderdaad, Donut en ikzelf, wij leken op elkaar. Daarom dat we op onze eigen(wijze) manier na anderhalf jaar zo’n goed koppel waren 😀
Nu goed, iedereen die mij of Donut kent, weet hoe dat verhaal is afgelopen. (Korte samenvatting: Donut is een super-assistentiehond bij Christel, ik vertel nog altijd graag over mijn avonturen met Donut, en kan niet wachten tot ik terug de kans heb om een hondje op te voeden)
Maar wat ik vooral ook met jullie wil delen is hoe ik dit alles heb ervaren… Donut is anderhalf jaar bij mij geweest, anderhalf jaar waarin vanalles is gebeurd. Anderhalf jaar waarin ik veel heb geleerd, over mezelf, over dieren, over de dingen rondom mij. Anderhalf jaar waarin ik diep in de put heb gezeten, werkloos, gedumpt, maar ook heel gelukkig ben geweest, liefde heb gekend, gegeven en gekregen, mij heb ingezet op alle mogelijke vlakken, werk en vrijwilligerswerk combineerde.
Zo sociaal als ik was, kwam ik alleen terecht in een hele nieuwe groep mensen. Het enige dat ons bond was om de 2 weken op dinsdagavond enkele uren samen zitten om te praten en bij te leren over onze hondjes. Nu kan ik zeggen dat ik heel blij ben dat ik deze mensen heb leren kennen. Stuk voor stuk lieve mensen met een groot hart. Quasi dagelijks denk ik wel aan iemand van hen. Ik zag de verschillende manieren van aanpakken, en hoe de hondjes telkens opnieuw pastte bij hun manier van zijn, werken.
Ik leerde ook andere mensen kennen, van de E-klas, of gewoon op een HHcafe. Ik zag hoe de pups die wij aan het opvoeden waren, evolueerden naar honden die op hun eigen eenvoudige, speelse manier dingen deden voor mensen die niet meer in staat waren om zelf bepaalde handelingen te doen.
(Hier nog wat Donut-fotootjes)
Behalve de mensen die ik leerde kennen, leerde ik ook veel over mezelf. Dat ik bijvoorbeeld heel goed ben in te laat komen. Niks om fier op te zijn, maar ik besef het al dat het zo is. Sorry voor de frustraties Elke, Caroline en D-klas 😉
Ik leerde ook dat ik soms te emotioneel ben. Donut wees er mij op. Want als ik emotioneel deed, hing zij de teef uit. En was er niks mee aan te vangen. Maar ik leerde ook dat dieren die dingen snel oppikken, want als ik echt in een dipje zat, was Donut de eerst om met haar lieve kop op mijn knieën te komen liggen en eens diep te zuchten. En dan mij toch mee naar buiten te lokken voor een wandeling, die mij meestal wel opmonterde. Ik leerde dat vroeg opstaan echt wel de moeite waard is. Toen ik werkloos was, kon ik eigenlijk redelijk lang nutteloos in mijn bed liggen stinken, maar vroeg opstaan en een lange wandeling doen met Donut was veel leuker, en de dag was zo veel langer!
Ik leerde ook wat het betekent van leider te zijn. En dat als je geen goed leider bent, je roedel verloren loopt.
Ik leerde zo veel kleine en grote dingen over mezelf, over anderen, over dieren, dat ik eigenlijk heel dankbaar ben dat ik de kans heb gekregen om zo’n pup te mogen opvoeden.
Ondertussen is Donut al meer dan een jaar weg, en is ze al bijna een jaar aan het werken, en nog krijg ik dikwijls de vraag hoe het met haar gaat, waar ze is, wat ze doet. Donut heeft niet alleen op mijn leven een impact gehad, maar heeft ook een pootafdruk nagelaten op de mensen die haar zagen in de Murphy’s, ‘t Smiske of ‘t Bronneken in Asse, in Gent, op festivals als Crammerock en talloze andere plaatsen.
Ik krijg ook dikwijls de vraag of ik het opnieuw zou doen. De dag dat Donut vertrok, heb ik gebleit gelijk een klein kind. En plein public. Meermaals. Ja, het doet godverdomme pijn, de dag dat ze weg gaan. Maar die pijn weegt op geen enkele manier op tegen alle goeie dingen. Als ik nu zie wat van mijn madam is geworden, dan kan ik enkel heel blij zijn dat ik anderhalf jaar met haar ben bezig geweest.
En nu zie ik haar soms nog eens. En dan verschiet ik altijd van haar enthousiasme als ze mij ziet. Ze kwispelt dan zo hard dat ze bijna toertjes rond haar as draait. En dan zie ik haar oogjes blinken, en dan weet ik dat ze gelukkig is.
Doe ik het opnieuw? Direct! Geen twijfel aan.