In juni 2010 kreeg ik, niet geheel onverwacht, mijn ontslag… (zaak draaide niet zoals het hoorde, input was quasi 0, interesse in wat ik deed was naar mijn gevoel onbestaande…)
Het liet me eigenlijk redelijk koud, want zelf dacht ik er aan om na mijn proefperiode niet verder te gaan met die firma toen.
Ik was ondertussen al bijna 3 jaar niet zo goed bezig… Een eigen zaak die niet de hoge vlucht nam die ik hoopte/had uitgerekend, redelijk labiele gezondheid etc. De vrije tijd die ik plots kreeg was welkom. Enerzijds kon ik mij concentreren op Donut, anderzijds kon ik me concentreren op mezelf. Zelf eens uitzoeken hoe het met me ging, waar ik naar toe wou en hoe ik dit ging aanpakken.
Ik had ondertussen genoeg ervaring met jobs die ik deed, maar niet me de volle goesting. Ervaring die zich uitte in slecht slapen, onfris opstaan en mezelf de dag doorsleuren. Op werkgebied had ik dus redelijk snel een besluit genomen. Ik zou enkel nog gaan voor die ene job die ik _echt_ graag zou doen.
Nu is het zo dat ik in een redelijke niche-markt zit. Waar de jobs voor ITers, marketingmannen/vrouwen en social media experts in mijn ogen redelijk dik gezaaid zijn, is het in de agrarische/biomassa-sector maar een mager beestje.
Daardoor had ik dus niet veel sollicitaties, en nog minder concreet uitzicht op een nieuwe job.
Achter de schermen (maw, niet op twitter/facebook/blog) deed ik mijn ding. Ik trainde Donut tot wat ze is geworden, ik hielp op de bloemisterij (mijn grootvader wordt stillekesaan oud, en ik spring dan zeer graag bij wanneer nodig), ik pluisde de gespecialiseerde pers uit en schreef ondertussen artikels. Dit alles natuurlijk zoals het hoort (legaal enzo, moest je je er vragen bij stellen…)
Het feit dat dit achter de schermen gebeurde zorgde op een gegeven moment bij een aantal kennissen/twittervrienden voor frustraties. Begrijpelijk, maar in mijn ogen een beetje onterecht. Ik had liever gehad dat over dergelijke frustraties kon gesproken worden in plaats van dat ik via via iets moest opvangen. Maar zoals ik al zei, begrijpelijk…
Het tij keerde onlangs. Het heeft lang geduurd, maar plots op een blauwe maandag zag ik een vacature voor Operations Manager voor een firma gespecialiseerd in biomassa. Na een kort gesprek op het interim/selectiebureau en een langer gesprek met de bazen kon ik op 1 februari aan de slag.
Ondertussen zijn we ongeveer anderhalve maand verder, en kan ik zeggen dat ik gelukkig ben in mijn job. Ik regel transporten, zoek partijen hout(chips), hou contact met de energie/verwarmingscentrales, boek boten en zorg dat ze gelost of geladen worden. De dagen beginnen dikwijls vroeg, en stoppen doe ik als ik in slaap val. Maar ik sta graag op, en vind het niet erg dat er om 8 of 10u ‘s avonds nog een telefoontje binnenloopt.
Ik babbel met de chauffeurs van trekker, bulldozer of vrachtwagen, en leer bij. Ik babbel met de ingenieurs van pakweg Electrabel, en leer bij. En ik heb het gevoel dat mijn kennis er mooi tussenin past.
Ja, ik ben gelukkig in mijn job. Het heeft lang geduurd, maar nu kan ik zeggen dat de tijd die ik genomen heb me naar deze situatie heeft geleid. Tijd waarin de wandelingen met Donut een moment van reflectie waren, tijd waarin de #20KK van Koen Delvaux me dingen liet inzien, zowel toen ik voor de camera zat als toen ik kookte voor Koen en Patrick. Tijd die ik online spendeerde… tegelijk twitterend en zeverend, maar ook zoekend en speurend naar dat wat me bezig hield.
Bedankt voor jullie begrip in die tijd, en aan degene die ik gefrustreerd/op de zenuwen heb gewerkt, sorry, laat het toch maar niet aan je hart komen!
Ik doe mijn job graag.
Iets meer dan een jaar geleden schreef ik een blogpostje over hoe beloftes gebroken werden en ik plots zonder werk zat. Nuja, plots… het zat er wel aan te komen, en gelukkig had ik al goeie contacten bij een andere firma die ik al jaren kende.