Gisteren had Desmo een ongelukje gehad in de kelder. It happens to the best of us…
Ik wou dat snel opruimen, dus gewapend met krantepapier en keukenrol liep ik gezwind de trap af. Nuja, gezwind de eerste 2 treden, zwevend de 3de en 4de, en op mijn poep, ellebogen en rug de rest. Mijn grootste zorg op dat ogenblik was eigenlijk snel genoeg afremmen om niet terecht te komen in wat Desmo uit zijn onderrug had geperst. Nadat het nodige was gebeurd om af te remmen was het tijd voor enkele serieuze vloeken en verwensingen. De klap van het neerkomen moet voldoende hard geweest zijn, want Greet, die op het eerste verdiep iets aan het doen was, stond alreeds achter mij nog tijdens mijn verwensingen (ik weet niet precies of ze bezorgd was, of gewoon met mijn kop aan het lachen…)
Nuja, al zwevend proberen afremmen op de ellebogen die ik probeerde te klemmen tussen de beide muren, hard neergekomen met diezelfde ellebogen op uitstekende stukken muur, gevolgd door een harde landing met poep, onderrug en heupen op een veel te harde stenen trede.
Steunen op rechterelleboog? Onmogelijk. Strekken van diezelfde elleboog? Matig.
Zitten? Als het een zacht oppervlak is.
Achterom kijken? Niet doenbaar omwille van nekpijn.
Hoofdpijn? Check!
Volgende keer ga ik toch iets minder haastig zijn in het ongeluk-ruimen denk ik.
En de rest van de avond in de zachte zitzak!