Krezip stopt

En dat vind ik verdomd spijtig!
Okay, het is very un-cool om Krezip goed te vinden. Ze maken flutpoprock, ze zijn een productje van de Tilburgse Rock-Academie, het zijn softe ‘ollanders etc.

Maar toch. Ieder concert dat ik van hun heb gezien was meer dan leuk. Meebrullen, dansen, je lekker laten gaan, en zien dat toch maar iedereen rondom jezelf meedoet.

De eerste keer dat ik ze zag was op Werchter 2001. De tijd van “I would stay“. Grote vleugelpiano op het podium, de stoere, schreeuwende Jacqueline die plots overgaat in een fr?ɬ™le en breekbaar meisje. Het was ochtend op Werchter. En de dag begon verdomd goed (en met een traantje, en k moet net vaststellen dat het liedje nog altijd dezelfde uitwerking heeft….)

Diezelfde zomer speelde ze ook op Marktrock. (al kan mijn geheugen mij hierop in de steek laten, en kan de geschiedenis anders zijn.)

In 2005 zag ik ze trouwens opnieuw op Werchter. En in de Marconi-studio bij Studio Brussel, dankzij Inge en haar gewonnen tickets. Ongeveer neus tegen neus met Jacqueline, de koude rillingen bij “Won’t Cry“, de magie van een klein maar fijn optredentje.

Ik heb Krezip nog enkele keren gezien, en ik ga ze missen. Echt wel. Man, ik ga ze missen…
Misschien toch maar is denken om naar het afscheidsoptreden te gaan?

Ik merk nu wel dat veel liedjes van Krezip een diepere betekenis voor mij hebben. Bewust of onbewust. Stuk voor stuk zijn ze gelinkt aan een episode in mijn leven die mij getekend heeft.
Mijn hand dat ik heb uitgestoken om iemand te helpen, mijn hart dat gebroken is geweest (en gelijmd), jonge verliefdheden, weten dat een relatie in een collision course zat, en toch er aan werken om vast te stellen dat werken niet hielp voor geen van beiden.