Onlangs zat er een CDtje in mijn bus. Eentje van Miike Snow. Je weet wel, zo van “Animal” en “Black & Blue”.
Nu moet je weten, Miike Snow valt niet onder mijn noemer “favoriete muziek”. Het is wat te zacht en happy om echt in mijn genre’s te vallen. Als ik Animal hoorde op de radio vond ik dat natuurlijk wel een leuk liedje, maar zo een hele cd?
Gelukkig is niet de hele cd zo. Zo is er “Silvia” dat mij soms zelfs deed denken aan een soort Sigur Ros. “Plastic Jungle” is dan weer een uptempo track dat echt wel aanzet tot bewogen. Zelf al is het maar gewoon je hoofd laten meedeinen.
Ik heb de cd op verschillende manieren beluisterd…
- In de auto: Nope, dit werkt niet. Ik zapte van liedje tot liedje, en kon eigenlijk geen enkel helemaal beluisteren (Behalve “A song for no one”)
- Aan de afwas: Als achtergrondmuziek werkte de cd magnifiek. Ik kon hem helemaal beluisteren, en bij de uptempo nummers ging mijn afwas-productiviteit er zelfs op vooruit!
- In bad: in bad was ik een beetje verplicht van de nummers volledig te beluisteren (jaja, mijn mama heeft mij geleerd niet met natte handjes aan elektrische apparaten te komen!) In lekker warm water waren de zachte nummers heerlijk om bij weg te dromen, maar eens er iets meer tempo inzat was het gedaan met dromen.
- Aan de computer (aan het werken): Eigenlijk super achtergrondmuziek die cd van Miike Snow!
- Aan de computer (niet aan het werken): Zap, zap, goed nummer… zap… oooooh a Deerabbit….
Conclusie van al mijn luistersessies: Ideaal voor mij wanneer ik aan het werk ben. Minder als ik mij op de muziek kan concentreren!
Een nummer dat wel heel hard blijven hangen is, is “A Song for No One”. Over hoe een liedje van een koppel na een breuk een liedje van niemand meer is.
When your love has gone You carry on This is her song This is a song for no one
Spijtig genoeg is het door Sony Music verboden om naar Miike Snow te kijken en luisteren op Youtube… Gelukkig zijn er genoeg rips etc te vinden die niet officieel verdeeld zijn.