Lang geleden dat ik nog eens een receptje op mijn blog postte… Bij deze!
Velouté van courgette met lenteuitjes, waterkers en kip.
Ingrediënten:
1 courgette
1 dikke ui
1 patatje
waterkers (ik heb zo’n cultuur-zakje gekocht, waar de waterkers met wortel en al in zit)
een bussel lenteuitjes
1 kippeborstfilet
Boursin Cuisine met tuinkruiden
kippebouillonblokjes
peper
zout
Benodigdheden:
jullienesnijder
scherp mesje
houten spatel
snijplank
staafmixer
Werkwijze:
Snij met de jullienesnijder fijne reepjes van de pel van de courgette en hou deze apart. Ik snij meestal 2 maal rond, zodat ik gekleurde reepjes heb en witte. Versnij de rest van de courgette en het patatje in blokjes. Kuis de ajuin en snij deze in grove stukken, laat de stukken zachtjes stoven in boter. Als deze glazig worden, doe je er de stukken courgette, patat en de helft van de waterkers bij en zet je alles onder water. Laat dit samen met de bouillonblokjes rustig koken tot de patattestukjes gaar zijn. Zet hier je mixer in. Als alles goed gemixt is, giet je het geheel door een zeef.
Vul aan met water, ongeveer even veel als de courgette-ajuin-patatjes-prut. Snij de kippenborstfilet fijn en gooi die in de soep. Roer, terwijl de kip in de soep aan het garen is, een flinke lepel Boursin door het geheel. Als de kip gaar is, voeg je de courgette-slierten toe.
Snij ondertussen de lenteuitjes in ringen en en verspreid deze over de soepkommetjes.
Proef van de soep. Kruid bij naar smaak met de Boursin, peper en zout.
Verdeel de soep over de kommen, laat in elk kommetje nog een toefje Boursin drijven en enkele blaadjes waterkers.
En dat is niet een beetje! Naar mijn bescheiden mening is het zelfs meer dan 800.000ton…
Maar we moeten deze cijfers toch met een korreltje zout nemen. Of liever, in het juiste licht stellen. Die 800.000 ton is verdeeld over akkerbouw (vooral aardappelteelt), veehouderij en visvangst. En laat ik nu net over dat laatste niks weten. Dus, dat gedeelte negeren we even. (Als er hier iemand dit komt lezen en mij meer kan vertellen over visvangst, doe gerust)
Van veehouderij ken ik ook niet veel, maar er wordt gesproken over sterfte, en dan kan ik maar 1 ding zeggen. De dieren in de veehouderij zijn levende wezens, en levende wezens kunnen ziek worden en sterven. Indien hier vreemde cijfers opduiken (boeren waar opvallend veel sterfte is bvb) dan moet daar zeker iets aan gedaan worden. Maar dan spreken we over elke zaak apart.
Over de akkerbouw kan ik meer vertellen. Eerst en vooral misschien de aardappelteelt. Het is inderdaad zo dat de kleine patatjes op het veld achter blijven. Hoe dit komt? Wel, dat is zeer simpel. Ik leg effe kort uit hoe een aardappelrooier werkt…
Op de tekening hierboven zie je de verschillende transportbanden langs waar de aardappels doorheen de machine gaan. Transportband (1) is de graafmat, die de ruggen aardappels met grond en al in de machine brengt. (2),(3) en (4) zijn de rooimatten. Deze hebben een “steek”, een opening tussen de spijlen om losse aarde van tussen de gerooide aardappels te kunnen laten vallen. Rooimat (2) is tevens uitgerust met kloppers, die de mat op en neer laten deinen zodat de aarde nog gemakkelijker er van tussen valt. Aardappeltjes die kleiner zijn dan de “steek”, vallen hier natuurlijk mee tussen de spijlen. De “steek” gaat van 36 tot 43mm, dus we spreken echt over zeer kleine patatjes.
band (5) is de egelband, een band met rubberen uitsteeksels die resterend loof en onkruid verwijdert.
Via de ringelevator (8) komen de aardappels op de leesband (10) terecht. In goeie omstandigheden gebeurd er helemaal niets op de leesband, in slechte omstandigheden (modder, veel kluiten, rotte aardappels) staan hier enkele mensen langs die handmatig stenen, kluiten of rotte en beschadigde aardappels uitrapen.
Combinatie (11), (12) en (13) kan de leesband (10) vervangen. In deze combinatie zit er een rollenset (11) die ondermaatse aardappeltjes, steentjes en kluitjes aarde verwijderd.
Dit is de doorsnede van een moderne aardappelrooier, en deze manier van werken is door te trekken over de verschillende merken en types. Zoals je kan zien heeft de mechanisatie er voor gezorgd dat er een automatische triering gebeurd, en ondermaatse patatjes op het veld blijven.
Bij mijn grootouders worden de aardappels nog met de hand geraapt. (andere posts hierover) Vroeger, toen mijn grootouders nog hun eigen varken hielden, werd elk patatje opgeraapt. Want, die kleintjes, dat was goed voor aan het varken te geven. Zo is het inderdaad. Die kleine patatjes die op het veld achter blijven, zijn niet meer dan varkensvoer.
Maar, en nu komt het grote probleem, willen we ook die patatjes recupereren, dan moet al de aarde die de machine opgeschept, ook afgevoerd worden… Ofwel vallen de kleine patatjes mee met de losse aarde, ofwel gaat de aarde mee naar de fabriek/opslagplaats. En dit is economisch niet te verantwoorden.
Dus ja, er blijven patatjes op het veld. Patatjes die niet bruikbaar zijn als voedsel rechtstreeks. Willen we dat verlies beperken, dan zit er maar 1 ding op. Elk najaar opnieuw aardappels rooien met de hand, en op handen en knieën alles oprapen wat je tegen komt.
Zijn er vrijwilligers?
Behalve bij de aardappels zijn er nog andere akkerbouw en groenteteelten waar veel verlies is. Zo worden per spruitenstruik enkel de goed gecalibreerde spruiten geoogst. Te dikke/dunne spruitjes blijven op het veld. De extra bewerkingen om ook die spruitjes te oogsten weegt niet op tegen de extra winst die kan gemaakt worden. Erger nog, moesten die extra bewerkingen wel gebeuren, dan moet de prijs van de spruitjes enorm stijgen, of de boer draait verlies.
Ook andere koolgewassen kennen verlies omdat er te dikke/dunne exemplaren tussen zitten.
Raapjes kunnen geoogst worden tot het vriest. Dus kan het goed gebeuren dat een half veld verloren gaat door vorst. Daar kunnen we nu eenmaal weinig aan doen.
De verliezen die er nu zijn in bvb de aardappelteelt zijn verliezen die overblijven na volledig uitgewerkte mechanisatie, waar sterk gelet is om verliezen te beperken.
Om andere verliezen op te vangen moeten er nieuwe technieken en technologieën ontwikkeld worden. Ingenieurs en boeren werken hier samen aan.
Hierbij nog een klein filmpje van een AVR aardappelrooier:
Een laatste post in het hoofdstuk “Garnaaltjes”.
De lichtzoute smaak van garnaaltjes combineert volgens mij perfect met de zachte smaak van broccoli. Combineer met zalm en patatjes, en je hebt een killerrecept.
Ingredienten: (voor 1 persoon)
200gr broccoli
100gr gerookte zalm
een handvol garnaaltjes
2 dikke aardappels (of 4 kleine)
bloem
melk
boter
peper, zout, kruidnoot
kaas (geraspte emmentaler, gruyère of een gratinkaas)
Schil de aardappels, snij ze in kleine stukjes (een dikke aardappel word versneden in een 6tal stukken) en kook ze in gezouten water.
Kuis de broccoli en kook ook deze af in gezouten water.
Maak met de boter, bloem, melk, peper, zout en kruidnoot een béchamelsaus.
Spreid de gekookte broccoli open op de bodem van een ovenschoteltje. Verspreid hierover de garnaaltjes en de zalm. Bovenop de zalm leg je de aardappeltjes, welke je een beetje mag prakken. Indien gewenst kan je hierop ook nog peper, zout en kruidnoot doen.
Giet de saus over de aardappels.
Bedek met een laagje kaas, en schuif de ovenschotel de oven in.
Bak af gedurende 25 minuutjes op 150°. Indien gewenst kan je de laatste 10 minuten de grill opzetten, maar blijf dan goed bij de oven, zodat je kaas niet verbrand.
In mijn tuintips had ik een projectje gelanceerd rond zelf patatjes kweken. Ikzelf heb er nu staan in pot op mijn terras. Om het jullie wat makkelijker te maken, volgt hieronder een stap voor stap handleiding!
De pot: Een plastieken pot met een diameter van 35cm. Het zwarte materiaal zorgt ervoor dat de grond sneller opwarmt.
De pot heb ik half gevuld met een mengsel van tuinaarde en wat potgrond/compost.
Het patatje: In het midden van de aarde ligt mijn patatje. Het had al kleine kiempjes, wat een goed ding is.
Mini-serre: Nadat het plantaardappeltje is afgedekt met een 10cm aarde, heb ik de bodem van een fles water van 5l gesneden, en deze er over gezet. Zo warmt de aarde nog sneller op, blijft het vocht wat langer, ideale omstandigheden om te schieten.
Nu zijn we eigenlijk 2 weken verder, en heb ik al een mooie aardappelplant. Foto’s volgen!
Nonkel Willy op de tractor.
De tractor in kwestie is een oude David Brown 885 van 1976.
De kuil wordt losgeschud op 2 trillende schudders met spijlenwerk. De losse grond valt erdoor, de patatjes blijven bovenop liggen.
Aanvulling op de Patatjes-post
Patatjes dus!
Mijn grootouders planten elk jaar een vrij groot stuk aardappelen, genoeg om de familie te voeden, en als ze dan toch bezig zijn, om direct ook de hele straat de voorzien.
In het voorjaar heb ik dus samen met mijn grootvader en nonkel al die patatjes geplant. Gelukkig gebeurt dat tegenwoordig machinaal. Vroeger was het zo dat mijn grootvader en de nonkels putjes groeven van paar cm diep, en dat de kleinkinderen met een klein emmertje de plantaardappeltjes handmatig in die putjes legden.
Doorheen het groeiseizoen verzorgt mijn nonkel dan het groeiende en bloeiende gewas. Dit jaar was een zeer slecht jaar voor “de plaag“. Schommelende temperaturen, vochtig weer, gewas dat moeilijk opdroogt etc zijn zaken die Phytophtora infestans sterk in de hand werken.
Begin september worden de aardappelplanten dan doodgespoten. De bovengrondse delen sterven dan af (blad en stengels). De aardappels die onder de grond groeien rijpen af, zodat ze lang kunnen bewaren.
Wanneer het loof voldoende is afgestorven, gaan we rooien. Vroeger was dit een familietraditie, de nonkels en tantes die op hun knie?ɬ´n de uitgereden patatjes oprapen in manden, en dan overgieten in jute zakken. Deze zakken werden dan op de kar geladen om thuis in de opslagplaats uitgegoten te worden op een grote hoop.
Dit jaar hebben mijn nonkel en grootvader, samen met 2 andere nonkels, een tante en ikzelf alle patatjes opgeraapt. En het was eigenlijk vrij snel gefixt. Anderhalve dag op de knieen rondkruipen, zakken van 30kg patatjes opheffen, op de kar zetten, uitgieten. Het laat je niet koud hoor.
Dit jaar zijn er allemaal aardappels van de vari?ɬ´teit “Charlotte” aangeplant. Dit zijn vastkokend aardappels, lekker van smaak. Minder geschikt voor puree van de maken, maar goed voor gewoon gekookt, of frietjes van te maken.
EDIT : Op aanraden van Tom de foto die hier origineel stond vervangen, het contrast gepusht, het zwart gepusht, en samen met paar andere op flickr gegooid. De links hierboven zijn ze 😉
