Net een namiddagje bij de grootouders en nonkel gewerkt. De winterperiode is de tijd van het jaar om serre’s te herzetten. In het najaar stonden er nog bolchrysanten in de serre die we vandaag herzet hebben, nu staat ze op de eerste Prunus.
Een serre verzetten is een zwaar werk, dat begint met ramen afpakken (houten kader van 1,5×2,5m met glas in) en opstapelen in de juiste volgorde.
Nadien kan de serre in onderdelen uit elkaar genomen worden en terug opgebouwd over de nieuwe teelt.
Morgen moeten de “brugges” en de ramen nog gelegd worden en dan kan de eerste Prunus afgestookt worden.
Dus nu ben ik moe… moe maar gelukkig. Zware handenarbeid, maar ondertussen babbelen en lachen met de nonkel(s) (vandaag heeft een andere nonkel ook nog geholpen, normaal is het enkel onze nonkel Willy), naar de verhalen van vroeger luisteren van mijn grootvader. Vandaag ging het vooral over bomen afdoen, welke ze waar en hoe hebben afgedaan, en hoe dik die wel niet waren.
Ik voel me dan terug een piepjong gastje tegenover de verzamelde ervaring die er dan rondom mij staat.
En ik voel mij diep gelukkig. Mijn grootvader, mijn held, is de persoon waar ik een massa van heb geleerd over planten, weer en het oude Wemmel.
Nonkel Willy is de persoon die mij mijn passie voor machines bezorgd heeft. Ik kon nog niet lopen toen ik op zijn arm meeging naar de eerste opendeurdagen van machineverkopers in de buurt. Het is ook met hem dat ik al eens kan mijmeren over het komende bloemenseizoen, en over welke teelten waar moeten komen, of wanneer de Pioenen of Hortensia’s moeten verplant worden.
Vandaag was ook Nonkel Paul erbij. In mijn ogen de beste boomzager die je je kan inbeelden. Eentje die geen schrik heeft om een moeilijke boom in moeilijke omstandigheden om te leggen.
Dit zijn de momenten waar ik echt van geniet. Een bord warm eten van de meter en dan na het middagnieuws den hof in trekken om te werken.
Jaja, van werken op de bloemisterij word ik gelukkig….