Een eigen mening, en die verkondigen

Ow joh! De #wijvenweek post gaat vandaag over een eigen mening hebben! Een serieus onderwerp en alles.

Iedereen heeft een eigen mening, over vanalles en nog wat. Vroeger deelde ik die mening ook te pas en te onpas. Ik had over alles een mening, mijn gedacht. En dan kon ik in discussies mensen doodslagen met feiten en cijfers. Dan deed ik opzoekwerk, verdiepte mij in onderwerpen en als ik wist dat ik gelijk had, gaf ik ook niet op in discussies.
Als bleek dat ik ongelijk had, dat mijn mening niet strookte met de werkelijkheid, dan durfde ik openlijk mijn mening ook herzien.

Die tijd is lang voorbij. Ik verdiep me niet meer in vanalles en nog wat. Hoe dat komt? Wel, iets te veel in nutteloze discussies tijd gestoken, iets te veel door dergelijke discussies een wrange nasmaak gehad aan wat een leuk avondje op café had kunnen zijn, iets teveel ongewild met mijn mening anderen gekwetst.

Nu beperk ik mij tot zaken die mij echt boeien, zoals biomassa, of zaken die eerder heel subjectief zijn, zoals het al dan niet krijgen van kinderen.
Dingen die mij echt boeien, daar moet ik geen moeite voor doen om er heel veel over te weten. Mijn verstand slorpt die gegevens gewoon op als een spons.
Subjectieve zaken geven me dan weer de vrijheid om over iets een mening te hebben die helemaal niet hoeft te stroken met die van iemand anders. Ik denk er het mijne van, laat die andere het zijne/hare maar van denken.

Het idee van al dan niet kinderen te krijgen is zo’n ‘hot topic‘, dat trouwens mooi past in het rijtje huisje-boompje-kindje.
Gelukkig of gewoon tevreden zijn, elk bepaalt zijn grens daarin. En niemand heeft zich daar verder mee te bemoeien.

Dit is een blogpost voor de Wijvenweek.