Kan je iemand haten, onverklaarbaar waarom, want ze doen niks mis, ze maken je het leven niet zuur, ze doen gewoon hun ding, mijlenver weg van jezelf…
En dan plots, na jaren, springen ze in je hoofd, en dan moet je toch nog eens effe checken. Dan bekijk je haar website. En zo plots als ze opspringen in je hoofd, springen die gevoelens ook weer naar boven.
En dan herinner je je weer die hautaine manier waarmee ze die eerste dag in het klaslokaal binnenliepen. Hoe ze minachtend zuchtte bij je schetsen, want zij kon het toch beter. Of hoe ze telkens weer moest vermelden hoe haar ouders toch wel een eigen designzaak hadden, en hoe zij, ja zij, en niemand anders, zo goed technische tekeningen kon digitaliseren. Hoe ze dankzij die ouders geraakte waar ze stond, en helemaal niet door er zelf voor te werken. Hoe ze slijmde bij de leerkracht, en hoe die leerkracht op haar beurt alles wat ze deed prachtig vond. Geen originaliteit, geen vernieuwing, geen eigen denken.
En dan klik je die website terug dicht, zucht je eens diep, en ga je verder met leuke dingen. Donut een streeltje geven, Desmo een knuffel. En dan denk je… “Ik heb bereikt wat ik wou met die lessen, en ik voel me goed bij wat ik gedaan heb… en jij, jij gaat daar niks aan veranderen!”
Jannemans zei:
“Hate is letting someone live rent-free in your head.”