Wie kent ze niet. Die dagen waar je bij het wakker worden reeds weet dat hij te kort is voor wat je gepland hebt, en waar je voor het ontbijt reeds je eerste lompigheid achter de rug hebt.
Vandaag is zo een dag.
Bij het snel overlopen deze ochtend kwam ik tot de constatatie dat ik toch enkele dingen ga moeten schrappen.
Bij het opstaan en richting douche schuifelen (het was nog vroeg!), heel hard tegen de studeertafel geknald met mijn teen.
In de douche ongeveer alles laten vallen wat ik in mijn handen kreeg. Gelukkig stond ik alleen
En toen ging het even goed… eventjes toch.
Bij het afwassen is er meer water op de grond en op mij terecht gekomen dan dat ik echt gebruikt heb om af te wassen.
Daarna vond ik stofzuigen een goed idee. Mijn stofzuiger niet blijkbaar. Hij is blijven hangen achter tafelpoot (diezelfde als waar ik tegen gestoten ben)
Bij het stofzuigen van de badkamer ging alles goed, tot de stofzuiger ineens van de trap viel. (Mijn badkamerdeur komt half uit op de overloop, half op de eerste trede van de trap. Don’t ask, een oud huis…)
En toen vond ik het genoeg. Stil blijven zitten, niet bewegen, het zal wel over gaan….
Zoals ze in Wemmel zeggen : “Loemp is oek vis, ma de koep moet eraf!”