Gisteren nog eens naar het Cirque Royale afgereisd. In zeer goed gezelschap. Life had 2 tickets voor The Do, en ik heb haar kunnen overtuigen dat ik echt wel geschikt was om mee te gaan. De deal was, als ik haar voorzag van eten, mocht ik mee. Zo gezegd zo gedaan. Wok van kip, prei, sjalot en paprika met penne in ruil voor een avondje muziek, ik vind dat een goeie deal.
Zoals gewoonlijk wanneer ik naar het Koninklijk Circus ga, had ik weer geluk met parkeren. Doe het maar he, Brussel centrum, en meteen een plaatske vinden! We waren dik op tijd, maar aangezien het genummerde plaatsen waren, geen stress. De plaatsen zelf vond ik niet schitterend, de stoeltjes oncomfortabel, en het geluid was een beetje te mono (we zaten rechts van het podium..)
De openingsact, Yoko Sounds, klinkt zeer goed op myspace. Live vond ik het gene vette. Te elektronisch, te clean. Hier en daar zag je invloeden van Portishead, Hooverphonic, maar er had een vetter randje aangemogen. (Pakweg een basgitaar of contrabas hadden al veel geholpen…)
The Do was wel de moeite. Echt de moeite. Hun cd klinkt heel zacht, indie-poppy. Live ging het er heel wat trashier aan toe. De bandleden waren zich overduidelijk aan het amuseren, en het publiek genoot. De bekendere nummers zorgden voor heel wat reactie, maar ook het nieuwe nummer dat ze voor het eerst speelden werd meteen meegeklapt. Als bisnummer volgde nog “Stay just a little bit more”, meteen het prachtigste nummer van de hele avond.
Een afsluitend palmke en colaatje in ‘t Smiske maakte de avond compleet.