Donut haar jachtinstinct komt stilaan naar boven. Zo is ze al met een duif aangekomen die door de jagers niet was gevonden, en vandaag had ze opnieuw een spoor te pakken…. Zoals het bij een goeie Retriever past vond ze het dier…
Maar, mijn hartje! Een vrij jong konijntje, bibberend, stuiptrekkend… Eerst dacht ik dat Donut het beestje al gepakt had, maar toen ik de rode droge randen rond de ogen zag, het gehijg hoorde en de stuiptrekkingen zag wist ik genoeg. Het konijntje had myxomatose. Het zag af, het was aan het lijden. Het enige dat ik kon denken was “Ocharme t beestje!!”
Effe dacht ik ook van het uit zijn lijden te verlossen, maar ook al deed mijn hartje zo’n pijn van het lijden te zien, ik kreeg het echt niet over mijn hart.
Ik ben een softie….
Mijn God, verschrikkelijk! Ik was zelf helemaal niet op de hoogte van het bestaan van die ziekte!
Mijn dwergkonijn moet de laatste tijd ook ontzettend veel niezen, soms met snotvorming, en is nogal apathisch geworden.
We zijn nochthans een maand geleden nog naar de dierenarts geweest en die maakte zich gelukkig niet teveel zorgen. Een beetje antibiotica bij het water zou volstaan. En de rode ogen ontbreken gelukkig ook.
En zo’n wild konijntje uit zijn lijden helpen, dat zou ik ook niet over mijn hart krijgen hoor!
We kennen het gevoel…
Alleen was ik keihard verschoten!
http://valeas.wordpress.com/2008/10/11/spook-konijn/
Ps: gelukkig is myxo niet besmettelijk voor honden…
k lees op wiki dat t tegenwoordig minder dodelijk is, is dat dan mits DA tussenkomst of kan ook een wild konijn dat overleven?