Open brief aan Minister Turtelboom (en de rest van de regering)

Geachte Mevrouw Turtelboom,
Beste Annemie,

 

ik ga met de deur in huis vallen. Er ligt mij iets op mijn lever. Ik loop al een aantal dagen met een zwaar gemoed rond. Het is ergens zaterdagochtend begonnen. En ik krijg het niet uit mijn lijf… Het doet me terug denken aan een vorige zware periode, eentje waarin ik het echt niet meer zag zitten. Ik werkte hard, kreeg op het einde van de maand mijn loon op mijn rekening gestort en dacht dat ik het voor elkaar had. Maar tegelijk knaagde er iets, diep vanbinnen. Ik was niet gelukkig. Ik werkte voor mijn baas, niet voor mezelf. Ik leefde voor anderen en niet voor mezelf. Ik heb toen een beslissing genomen en sindsdien ging het veel beter. Een belangrijk stuk van mijn ongelukkig zijn toen was het idee dat ik niet beter werd van wat ik deed, ik kwam niet dichter bij een eigen huis of appartementje, mijn spaarrekening bleef op hetzelfde niveau staan. Ik leefde om te werken, om dan na alle kosten en belastingen net genoeg over te hebben om te leven. Ok, ik had misschien wat meer kunnen sparen door eens niet op café te gaan, eens geen tijdschrift de kopen of wat meer bij mijn ouders te gaan eten in plaats van zelf te koken. U ziet, het sparen was toen al besparen op mijn eigen vrije tijd.

Ondertussen zijn we een aantal jaren later. Door omstandigheden heb ik en mijn vriendin nog altijd geen eigen huisje of appartement. We wonen hier nu met 2 in een huurhuisje, te midden van glooiende akkers van de Vlaamse noordrand rond Brussel. We zijn hier gelukkig. Ok, we hebben enkel glas dus we verwarmen wat extra, maar de mazout is afgeslagen dus dat scheelt weer iets. En ‘s nachts als het koud wordt dan draai ik mij in 2 donsdekens, dat is ook lekker warm. De koude kleren ‘s morgens moet ik er maar bijnemen.
U moet weten, mijn vriendin is startend zelfstandige die nog niet de volle uren draait. Haar inkomen is dus ook navenant. In tegenstelling tot wat velen denken wil zelfstandige worden niet automatisch zeggen dat je rijk bent of wordt. Ik pas met mijn eigen loon dus hier en daar wat bij in het huishouden. Op zich vind k dat niet zo erg, al zie ik maandelijks mijn beperkte spaarrekening beetje bij beetje dalen.

Maar even terug naar de zaak. Met mijn gewone loon en mijn vriendin haar eerder lage inkomen als zelfstandige komen we er dus niet toe om een huis te kopen. Ik kan een lening aangaan voor een krot, maar dat schiet niet op. En toen we een tijd geleden eens concrete plannen hadden ging het zelfs zo ver dat we uitgelachen werden door een bediende van onze staatsbank Belfius toen we gingen kijken voor een lening. We moesten eens terug komen als we zelf voldoende geld hadden. Tja, geld brengt geld mee…
Geen eigen huis, dus geen mogelijkheid om een lening in de belastingen in te brengen. Geen onkosten om af te trekken bij mij. Geen kinderen ten laste. Gelukkig ook geen ouders ten laste. We worden dus ten volle belast. Het is niet met mijn volle goesting, maar bon, het moet. Ik betaal dus al redelijk wat voor andermans kinderen, de pensioenen van onze (brug-)gepensioneerden, het (slechte) onderhoud van onze wegen, ons leger en politiediensten, het onderwijs, de gezondheidszorg, kortom, alles waar belastingen voor kunnen gebruikt worden.

Ondertussen zag ik mensen rondom mij die in een (bijna) afbetaald huis woonden. Mensen die al jaren genoten van de fiscale inbreng van een hypothecaire lening en deze bijna afbetaald hadden. Mensen die geld hadden om zonnepanelen te leggen, of die een renteloze lening konden aangaan om de panelen te bekostigen. In plaats van deze zonnepanelen te gebruiken om aan hun eigen energiebehoefte te voldoen werden het al snel investeringen die geld opbrachten. De Groene Stroom Certificaten zorgde al snel voor een mooie return on investment.
Er is daar toen, in een niet zo ver verleden, een fout gemaakt. Wie de fout maakte kan mij eigenlijk bitter weinig schelen. Zij die ze maakten gaan het nu toch ontkennen, of misschien zelfs niet eens beseffen dat het hun fout is. Het kan me niet schelen of het een Turteltaks dan wel een Freya-factuur is. Wat me wel kan schelen is het feit dat ik nu opdraai voor zij die toen wel het geld hadden voor een eigen huis en zonnepanelen. Ik draai op voor zij die ondertussen al jaren de zon oogsten en hun spaarrekening zien aandikken. En samen met mij vele anderen. Jongeren die hun eerste stappen in de volwassen wereld zetten krijgen een toeslag in hun maag gesplitst. Mensen zoals ik die doorheen hun carrière als eens een tegenslag hebben gekend. Maar ook mensen die hun hele leven hebben gewerkt in jobkes die net genoeg betaald werden om rond te komen.

Vindt u dit eerlijk? Ik draai op voor iets dat ik zelf niet eens kon bekostigen en betaal nu voor zij die het wel konden betalen. Erger nog, die er geld mee verdienen!

En bon, dat de aansluiting van de grote bedrijven buiten de bevoegdheid van deze regering valt, daar kan u natuurlijk niks aan doen. En dat mensen als Fernand Huts via hun bedrijf ganse zonneparken aanleggen en zo massa’s geld verdienen, wie kan het hem kwalijk nemen. Het was zo wettelijk geregeld. Wie had het in zijn positie niet gedaan? Maar nu een hele groep mensen laten opdraaien voor iets waar zij zelf geen enkele baat bij hebben of hadden, dat gaat te ver.

Ik ben het met zeer veel eens wat in deze regering beslist wordt. Ik ben dan ook een van de mensen die voor deze regering heeft gestemd. Maar ik kan het niet met alles eens zijn, en dit is zo iets.

 

Met vriendelijke groeten

Antoon

 

 

PS: Gezien de manier waarop ik deze brief afsluit en dus aangeef dat ik verder wel te vinden ben in de maatregelen die deze regering neemt, denk ik niet dat de mainstream media deze open brief gaat oppikken, in tegenstelling tot de andere open brieven waarin de regering wordt aangevallen. Ik zal dus zelf het nodige doen opdat mijn boodschap tot bij u geraakt…

“Meer belastingen voor mensen zonder kinderen”

In Duitsland gaan hardnekkig stemmen op voor een hogere belasting voor kinderloze mensen. Bondskanselier Angela Merkel heeft het idee direct van tafel geveegd, maar CDU-partijgenoten blijven erop terugkomen.

Dat stond onlangs te lezen in Het Laatste Nieuws. Ik weet niet goed hoe ik mijn gevoel moet omschrijven dat ik voelde toen ik dat las. Walging, woede, pissed-off, niet-goed-in-het-hoofd….
En ik weet dat ik niet de enige was met die gevoelens.

Mijn reactie was: “Ze zouden beter het kindergeld afschaffen…”
En dat lokte bij velen net dezelfde reactie uit als diegene die ik had op het artikel zelf.

Het ene is het andere… Waarom zou iemand die bewust geen kinderen wilt meer belastingen moeten betalen dan iemand die bewust kinderen wil?
Waarom zou een koppel dat kinderloos blijft door medische redenen meer belastingen moeten betalen dan een tienermoeder die per toeval door haar vriendje is bezwangerd?

Koppels met kinderen, gescheiden ouders, alleenstaande ouders hebben een aantal voordelen die kinderloze mensen sowieso niet hebben. Kindergeld, belastingsvoordeel “Kinderen ten laste”, de mogelijkheid van kosten van kinderopvang in te brengen in de belastingen, zelfs bij een hypothecaire lening is er gedurende 10 jaar voordeel wanneer je kinderen hebt.
Akkoord, kinderen hebben kost ook handen vol geld. Pampers, babyvoeding, kleertjes waar ze binnen de kortste keren uitgroeien, schoolspullen, lidgeld van allerhande verenigingen (jeugdvereniging, sportclub, muziekschool etc).
“Een kind kost evenveel als een villa” heb ik al dikwijls horen zeggen. Ik heb er zelf geen flauw benul van omdat ik tout court niet stil sta bij kinderen, laat staan dat ik weet wat een villa kost.
Maar, het is een bewuste keuze, om als koppel kinderen te krijgen (en te houden). Die bewuste keuze brengt kosten mee, kosten die als koppel zelf gedragen worden, de directe kosten, en kosten die door de gemeenschap gedragen worden, zoals onderwijs bvb. Het is een stomme houding, maar mijn belastinggeld wordt al gebruikt om andermans kinderen op te voeden. Ik heb echt geen zin om nog extra te gaan betalen voor iemand anders zijn/haar kinderen, kinderen die ik niet gemaakt heb.
Dit klinkt heel egoïstisch, maar ik hoop dat jullie er zelf over nadenken, en beseffen dat ik het helemaal zo hard niet bedoel als het klinkt in jullie hoofden.

Er zijn andere manieren om aan geld te geraken…

De reden waarom ik over dit onderwerp een mening heb is zeer simpel. Vroeger, lang geleden wou ik kindjes, snel, en veel. Dat gevoel is sterk afgezwakt, en sinds enkele jaren weet ik heel zeker dat ik geen kinderen wil.
Waarom? Moeilijk om daar zo heel droog een antwoord op te geven. Het is een combinatie van rationele gedachten gemengd met sterke gevoelens.
Het ergste aan die bewuste keuze is dat ik ze telkens opnieuw sterk moet verdedigen. En telkens opnieuw krijg ik dingen te horen als “Ge zult nog wel van gedacht veranderen!” of “Wacht tot ge de juiste vrouw tegenkomt.” Of “Ge weet niet wat ge mist…”

Van gedacht veranderen? Ik ben zeker van niet. Vroeger zou ik getwijfeld hebben. Nu niet meer. Waarom niet? Omdat ik ondertussen genoeg kinderen op mijn schoot heb gehad en niks nadda noppes voelde om ooit zelf zo eentje groot te brengen. Mijn baby-neefje Felix is cute en schattig, en ik ben er zeker van dat als hij groot genoeg is, ik een coole Nonkel Toon ga zijn. Maar op dit ogenblik heb ik niet de klik die nodig is om zelf die keuze te maken. De keuze om mij voort te planten. Mijn kleine zus is ook zwanger. Haar kindje-on-the-way is hier meer dan welkom. Ik kijk er naar uit om haar en S. gelukkig te zien. Maar ik zie mijzelf niet gelukkig moest ik in hun plaats zijn.
Ook voor hun spruit ben ik graag de coole Nonkel Toon, maar Papa Toon, nope, dat zit er niet in.

Wachten tot ik de juiste vrouw tegen kom… Ik ben al menig maal een vrouw tegen gekomen. En in het begin denk je telkens dat het “de juiste” is. Of soms niet, maar dan weet je dat ook voor je aan iets begint. De laatste jaren is het al dan niet kinderen hebben/willen een breekpunt geweest. Ik wil niemand ongelukkig maken door haar te onthouden van kinderen. Ik wil zelf ook niet toegeven aan het gevoel van “Dat komt wel goed” om dan vast te stellen dat het toch niet goed komt als dat kind er is.
Ik heb nu iemand die net als ik geen kinderen wil, wel dieren, samen een boerderijtje, samenlopende toekomstdromen zonder dat we van onze lijnen moeten afwijken. Is zij de juiste? Ik heb het gevoel van wel. De toekomst zal dat laten blijken. Van zo iets ben je nooit 100% zeker. Wat wel zeker is, is dat we geen van beiden kinderen willen, en elkaar op dat vlak niet gaan teleur stellen.

Ge weet niet wat ge mist… kakpampers, nachtelijke voedingssessies, kotsende kinderen, eerste tandjes, tweede tanden, een planning die draait rond de openingsuren van school/crèche, en inderdaad, ook die eerste stppen, woordjes, lachjes, de mooie momenten die je als ouder met een kind kan hebben. Dat mis ik. Nuja, missen. Zal ik niet hebben. Heb ik ze nodig om mijn leven dat zin te geven? Of wordt mijn leven maar pas als vol aanschouwt als ik een of meerdere nazaten laat rondlopen op deze (reeds overbevolkte) aardbol?

Het is mijn vrije keuze om geen kinderen te willen. Het is bij anderen geen vrije keuze, maar een medische oorzaak die het zo wil. Nog anderen kunnen door hun geaardheid moeilijk of geen kinderen krijgen.
Moeten wij, als kinderloze groep, gestraft worden met meer belastingen? Ik dacht het niet.