Morgen begint Wijvenweek – Maskers af! En ik blog mee!
Ok, ik ben geen wijf, maar mannen mogen ook meedoen. Ik ben in het goede gezelschap van ondermeer Daan Skaeg, Houbi, Gammet, Jan Seurinck en Michel.
De komende week gaan hier dus quasi-dagelijks blogposts verschijnen over allerhande wijventhema’s, en mijn gedacht over die thema’s.
Op Wijvenblogs vind je de andere deelnemers, blogposts etc.
Dus als de hormonen hier de komende week wat in het rond vliegen, je weet hoe het komt he!
Ingrediënten:
* afbak-ciabata of iets vergelijkbaar (gekruid, olijfolie, natuur, zoals je zelf wil)
* 400gr gehakt
* een ui
* paneermeel
* 1 eitje
* bolognaisesaus (zelfgemaakte of uit een pot)
* peper en zout
* gruyere-kaas
En nu aan de slag…
Meng het gehakt, de fijngesnipperde ui, het paneermeel, het eitje door elkaar en kruid bij met peper en zout. Rol van dit mengsel balletjes van ongeveer 4cm doorsnede.
Bak de balletjes in een diepe pan tot ze mooi gebruind zijn langs alle kanten.
Als de balletjes mooi gebakken zijn, voeg de bolognaisesaus toe. Laat de balletjes en de bolognaisesaus zachtjes pruttelen gedurende een tiental minuutjes.
Snij ondertussen een vierkant uit de ciabata.
Als de saus en balletjes goed op smaak zijn, vul je de ciabata met het mengsel. Eerst plaats je de balletjes goed in de broodjes, daarna vul je aan met de rest van de saus.
Bovenop de vulling sprenkel je de kaas.
Zet de broodjes in de oven, en laat deze rustig opwarmen tot 180 graden. Laat de broodjes gedurende een 15tal minuten rustig bakken, nadien zet je nog even de grill op zodat de kaas lekker krokant wordt.
Smakelijk!
Automutilatie is het woord voor zelfbeschadiging of zelfverminking, zoals gebruikt in de geneeskunde in het algemeen en in de psychiatrie en de zorg voor mensen met een verstandelijke handicap in het bijzonder.
Automutilatie, dat klinkt vies he? Zelfverminking, jezelf pijn doen om de een of andere reden.
Het is vandaag, 1 maart, Self Injury Awareness Day. Een dag om effe stil te staan bij zelfverminking. Het is nodig. Zelfverminking is dikwijls onopvallend, verstopt onder lange mouwen of een coltrui. Verstopt onder broekspijpen of het occasionele verband.
Ik vind het een mooie dag om er even bij stil te staan dat er mensen zijn die het nodig vinden, nodig hebben, om zichzelf te krassen, snijden, krabben, verbranden…
Ik vind dat nodig, omdat ik de beide kanten ken van de lijn. Ik heb mensen rondom mij gezien met zelf toegebrachte wondes, littekens die ze voor de rest van hun leven meedragen.
Ikzelf heb ook gesneden, gekrast, gekrabd.
Neen, ik was geen emo, en neen, het ging niet om aandacht, die wou ik niet.
Hoe kwam het dat ik mijzelf pijn deed? Waarom deed ik dat?
Als puber was ik een redelijk stil en terug getrokken ventje. De mensen die ik op school kende, hield ik uit mijn privé-leven. De mensen die ik privé kende, wisten bitter weinig van wat ik deed op school. De mensen die ik op vrijdag en zaterdag in het jeugdhuis tegen kwam, zag ik doorheen de week niet.
Dat veranderde toen ik mij begon in te zetten voor ons jeugdhuis, eerst JH ‘t Gemak in Relegem, daarna JH Kwamma in Wemmel.
Ik bloeide open en voelde me goed, goed bij het vele sociaal contact, goed bij mijn vrienden, ik voelde me goed.
Maar altijd was er wel ergens dat donker wolkje. Een gevoel dat ik meedroeg… Minderwaardigheidscomplex, het gevoel dat het nooit goed genoeg was, iedereen was altijd beter, grappiger, knapper, sterker, rijker, tout court, beter.
Een tegenslag was voor mij het bewijs dat het inderdaad zo was. En ik had niet eens een tegenslag nodig om van heel blij naar heel boos, bang en depri te gaan. Ups and downs, moodswings.
Ondertussen hielp ik mensen rondom mij om te babbelen, over hun problemen, proberen een uitweg te zoeken uit hun destructief gedrag.
Maar als ik het nodig had was er niemand die naar mij luisterde. En ik had het nodig. Dingen die voor iemand anders als een futiliteit overkwamen, waren voor mij een zware klap. Een lief dat het uitmaakte was voor mij quasi onoverkomelijk. Ik was een grote brok onverwerkte emoties.
Babbelen in een CGG hielp effe, maar niet lang genoeg.
En dan kwam er plots een opeenvolging van klappen. Vele kleintjes maken 1 groot. Ik verzeilde in een negatieve spiraal…
Mijn werk stond me niet aan, maar ik had niet de kracht om mijn lot in eigen handen te nemen. Mijn lief liet mij vallen omdat het niet meer ging, maar eigenlijk sliep mijn beste maat al een week bij haar. Mijn ouders waren aan het scheiden, en ik kon er niet over babbelen, omdat ik gewoon mijn emoties omtrent die scheiding niet kon ordenen.
Ik weet nog hoe ik me van dag naar dag sleepte, en hoe ik die eerste keer, na een heel lang msn-gesprek met een vriendin (die zelf veel sneed), dat zakmes bovenhaalde, het mes open klikte en traag in mijn pols sneed. Niet daar waar de aders liepen, maar in het vlees, de spier. En niet zo diep dat er bloed volgde, maar diep genoeg zodat er een mooie kras achter bleef. Van uit die kras voelde ik hoe de pijn doorheen mijn lichaam gutste, en de mentale pijn verdrong. Ik wist waarom ik pijn had, ik wist dat het van die kras kwam, en niet van mijn hart/verstand.
Nadien heb ik te pas en te onpas naar alles wat scherp was gegrepen. Bankkaart, passerpunt, messen, een papier dat in een punt gevouwen was. Alles wat krassen op mijn huid naliet was goed.
Er ontstond een verslaving. In het begin was een beetje fysieke pijn genoeg om veel mentale pijn weg te jagen. Maar hoe meer ik kraste, hoe meer ik het nodig had.
Ergens in 2001 ben ik begonnen met krassen, en dat heeft geduurd tot ergens halverwege 2005, toen ik heb geleerd van emoties te uiten, en ik iemand had die zonder woorden wist wat ik wou zeggen, laten voelen, en mij toe liet van dat te doen.
Veroordeel iemand die zichzelf verminkt niet direct. Weet dat er altijd een achterliggende reden is. Geef de persoon de tijd om die reden te vinden, begeleidt hem/haar.
En als je het niet meer alleen aan kan, zoek hulp.
Snij of kras je zelf, zoek dan een manier om mensen toe te laten die je kunnen en willen helpen. Neem niet zo maar iedereen in vertrouwen, maar als je iemand vertrouwt, vertrouw ze dan 100%
En oja, snijden of krassen is niet nodig. Laat eens ijs-ijskoud water over je polsen stromen. Het zelfde gevoel, zonder de littekens.
Ondertussen is het wel duidelijk zeker? Iedereen gaat langer moeten werken. Ik durf er niet aan denken hoeveel keer mijn pensioenleeftijd nog gaat opschuiven, laat staan of ik tout court nog een pensioen ga krijgen…
Verder moeten we harder werken, meer werken. Onze koopkracht moet gegarandeerd worden, de economie gestimuleerd.
En laat ik daar nu net enkele bedenkingen bij hebben…
Koopkracht is een woord dat sinds de economische crisis, die in 2008 begon, plots te pas en onpas opduikt, meestal gelinkt aan uitspraken van vakbondsverantwoordelijken. Koopkracht, de kracht die we nodig hebben om iets te kopen.
De economie moet gestimuleerd worden. Door allerhande extra lasten, belastingen etc gaat dit zeker niet gebeuren. Hell no, 25% van de Vlaamse ondernemers overwegen een verhuis naar het buitenland. Het is er beter.
Bedenking 1: Koopkracht.
Wat ben je met koopkracht als je geen tijd hebt om dingen te kopen? Zaterdagnamiddag raprap naar de Colruyt, innhet terug komen nog snel de Aveve binnen springen, en op een loopke naar de Ikea.
Als we nu eens 4 dagen per week werken? Ok, ons loon gaat een beetje lager uitvallen, maar we gaan meer tijd hebben om geld op te doen, wat uiteindelijk de economie ten goede komt. We gaan ook meer tijd hebben om te genieten.
Jeej voor de economie en jeej voor onze levenskwaliteit!
Bedenking 2: Economie stimuleren.
4 dagen in de week werken? Dus 3 dagen weekend? Dat zijn 3 dagen waar we geld op kunnen doen. Geld dat langs allerhande wegen terug vloeit naar de economie.
Maar een 4daagse werkweek, werkt dat niet contraproductief? Niet als we stoppen met het traditionele denken. Waarom moeten we perse op zaterdag en zondag weekend hebben? (Behalve dan omdat het effectief het einde van de week is) Ik wil gerust op zaterdag en zondag werken, als ik woensdag en donderdag thuis ben. Ik wil gerust tot laat ‘s avonds werken, als ik dan ‘s ochtends wat kan uitslapen. Door glijdende uren en werkdagen ontstaat ruimte voor meer werknemers.
De supermarkt sluit om 19u. Moest die nu om 22u sluiten, zouden er meer mensen hun inkopen kunnen doen, en zouden er meer mensen werken om de klanten te kunnen verder helpen.
Langere openingstijden, glijdende uren en werkdagen zorgen dat er een potentieel aan nieuwe arbeidsplaatsen ontstaat.
Deze arbeidsplaatsen worden ingevuld door mensen die nu geen werk hebben, dus geld kosten aan de maatschappij (voor er reacties komen, ja, ikzelf heb ook lang genoeg langs de kostenkant van de maatschappij gestaan).
Door de glijdende uren en werkdagen kunnen parttime’s gemakkelijker gecombineerd worden, zodat iedereen kans heeft op een volwaardig loon.
Een loon met een zekere koopkracht, en die koopkracht kan dan aangewend worden op die 3 vrije dagen om de economie te stimuleren.
Onze levenskwaliteit stijgt, de economie picks up slack, win-win!
Door de extra vrije tijd is er ook meer kans op creativiteit. Creativiteit die kan uitmonden in ondernemerschap, als zelfstandige in bijberoep, of misschien zelfs in hoofdberoep. En hup, nog meer stimulatie van de economie.
De extra vrije tijd geeft gezinnen ook kans om meer quality-time samen door te brengen, dus de mensen zijn over het algemeen tevreden. En dat werkt het vertrouwen in de economie, het bestuurd dan weer positief in de hand. Laat die ratings dan maar opniuew stijgen!
Of bekijk ik het te naief?
In Duitsland gaan hardnekkig stemmen op voor een hogere belasting voor kinderloze mensen. Bondskanselier Angela Merkel heeft het idee direct van tafel geveegd, maar CDU-partijgenoten blijven erop terugkomen.
Dat stond onlangs te lezen in Het Laatste Nieuws. Ik weet niet goed hoe ik mijn gevoel moet omschrijven dat ik voelde toen ik dat las. Walging, woede, pissed-off, niet-goed-in-het-hoofd….
En ik weet dat ik niet de enige was met die gevoelens.
Mijn reactie was: “Ze zouden beter het kindergeld afschaffen…”
En dat lokte bij velen net dezelfde reactie uit als diegene die ik had op het artikel zelf.
Het ene is het andere… Waarom zou iemand die bewust geen kinderen wilt meer belastingen moeten betalen dan iemand die bewust kinderen wil?
Waarom zou een koppel dat kinderloos blijft door medische redenen meer belastingen moeten betalen dan een tienermoeder die per toeval door haar vriendje is bezwangerd?
Koppels met kinderen, gescheiden ouders, alleenstaande ouders hebben een aantal voordelen die kinderloze mensen sowieso niet hebben. Kindergeld, belastingsvoordeel “Kinderen ten laste”, de mogelijkheid van kosten van kinderopvang in te brengen in de belastingen, zelfs bij een hypothecaire lening is er gedurende 10 jaar voordeel wanneer je kinderen hebt.
Akkoord, kinderen hebben kost ook handen vol geld. Pampers, babyvoeding, kleertjes waar ze binnen de kortste keren uitgroeien, schoolspullen, lidgeld van allerhande verenigingen (jeugdvereniging, sportclub, muziekschool etc).
“Een kind kost evenveel als een villa” heb ik al dikwijls horen zeggen. Ik heb er zelf geen flauw benul van omdat ik tout court niet stil sta bij kinderen, laat staan dat ik weet wat een villa kost.
Maar, het is een bewuste keuze, om als koppel kinderen te krijgen (en te houden). Die bewuste keuze brengt kosten mee, kosten die als koppel zelf gedragen worden, de directe kosten, en kosten die door de gemeenschap gedragen worden, zoals onderwijs bvb. Het is een stomme houding, maar mijn belastinggeld wordt al gebruikt om andermans kinderen op te voeden. Ik heb echt geen zin om nog extra te gaan betalen voor iemand anders zijn/haar kinderen, kinderen die ik niet gemaakt heb.
Dit klinkt heel egoïstisch, maar ik hoop dat jullie er zelf over nadenken, en beseffen dat ik het helemaal zo hard niet bedoel als het klinkt in jullie hoofden.
Er zijn andere manieren om aan geld te geraken…
De reden waarom ik over dit onderwerp een mening heb is zeer simpel. Vroeger, lang geleden wou ik kindjes, snel, en veel. Dat gevoel is sterk afgezwakt, en sinds enkele jaren weet ik heel zeker dat ik geen kinderen wil.
Waarom? Moeilijk om daar zo heel droog een antwoord op te geven. Het is een combinatie van rationele gedachten gemengd met sterke gevoelens.
Het ergste aan die bewuste keuze is dat ik ze telkens opnieuw sterk moet verdedigen. En telkens opnieuw krijg ik dingen te horen als “Ge zult nog wel van gedacht veranderen!” of “Wacht tot ge de juiste vrouw tegenkomt.” Of “Ge weet niet wat ge mist…”
Van gedacht veranderen? Ik ben zeker van niet. Vroeger zou ik getwijfeld hebben. Nu niet meer. Waarom niet? Omdat ik ondertussen genoeg kinderen op mijn schoot heb gehad en niks nadda noppes voelde om ooit zelf zo eentje groot te brengen. Mijn baby-neefje Felix is cute en schattig, en ik ben er zeker van dat als hij groot genoeg is, ik een coole Nonkel Toon ga zijn. Maar op dit ogenblik heb ik niet de klik die nodig is om zelf die keuze te maken. De keuze om mij voort te planten. Mijn kleine zus is ook zwanger. Haar kindje-on-the-way is hier meer dan welkom. Ik kijk er naar uit om haar en S. gelukkig te zien. Maar ik zie mijzelf niet gelukkig moest ik in hun plaats zijn.
Ook voor hun spruit ben ik graag de coole Nonkel Toon, maar Papa Toon, nope, dat zit er niet in.
Wachten tot ik de juiste vrouw tegen kom… Ik ben al menig maal een vrouw tegen gekomen. En in het begin denk je telkens dat het “de juiste” is. Of soms niet, maar dan weet je dat ook voor je aan iets begint. De laatste jaren is het al dan niet kinderen hebben/willen een breekpunt geweest. Ik wil niemand ongelukkig maken door haar te onthouden van kinderen. Ik wil zelf ook niet toegeven aan het gevoel van “Dat komt wel goed” om dan vast te stellen dat het toch niet goed komt als dat kind er is.
Ik heb nu iemand die net als ik geen kinderen wil, wel dieren, samen een boerderijtje, samenlopende toekomstdromen zonder dat we van onze lijnen moeten afwijken. Is zij de juiste? Ik heb het gevoel van wel. De toekomst zal dat laten blijken. Van zo iets ben je nooit 100% zeker. Wat wel zeker is, is dat we geen van beiden kinderen willen, en elkaar op dat vlak niet gaan teleur stellen.
Ge weet niet wat ge mist… kakpampers, nachtelijke voedingssessies, kotsende kinderen, eerste tandjes, tweede tanden, een planning die draait rond de openingsuren van school/crèche, en inderdaad, ook die eerste stppen, woordjes, lachjes, de mooie momenten die je als ouder met een kind kan hebben. Dat mis ik. Nuja, missen. Zal ik niet hebben. Heb ik ze nodig om mijn leven dat zin te geven? Of wordt mijn leven maar pas als vol aanschouwt als ik een of meerdere nazaten laat rondlopen op deze (reeds overbevolkte) aardbol?
Het is mijn vrije keuze om geen kinderen te willen. Het is bij anderen geen vrije keuze, maar een medische oorzaak die het zo wil. Nog anderen kunnen door hun geaardheid moeilijk of geen kinderen krijgen.
Moeten wij, als kinderloze groep, gestraft worden met meer belastingen? Ik dacht het niet.
De winter trekt stilaan weg, en dan begint het bij mij te kriebelen om terug in de tuin te werken. Vorig jaar ben ik verhuisd, en heb ik de tuin een beetje op zijn beloop gelaten, zodat ik een indruk kreeg van hoe hij in elkaar zat. En dit jaar gaan we hem herwerken, herkneden.
Een van de eerste dingen die mijn opvielen vorig jaar, is hoe weinig licht er in mijn siertuin valt. Ik heb onder meer een grote Hazelaar staan die veel licht weg nam. Die heb ik in november vorig jaar dan ook vakkundig ingesnoeid. De takken heb ik opgeschoond, zodat ik 3 hopen had. Dik mooi hout, dunnere takken en uiteindelijk twijgjes.
Omdat ik zo weinig mogelijk wil werken in mijn tuin, en er zo veel mogelijk van wil genieten, probeer ik mijn tuin zo ecologisch mogelijk in te richten.
Het hout dat van de Hazelaar is gekomen probeer ik dus ook te recupereren in mijn tuin. En omdat ik niet echt te vinden ben voor chemische middelen in mijn tuin heb ik insecten nodig.
Dus heb ik maar een insectenhotel gemaakt van al dat hout. Nuja, 1 deel is al klaar.
Wat is een insectenhotel?
Een insectenhotel is een kunstmatig overwinter-, kweek- en overleefplekje voor nuttige insecten. Dit kan een stapel stenen zijn, enkele oude dakpakken, hout met gaatjes in geboord etc.
Welke insecten komen logeren?
Solitaire bijen, wespen en hommels zijn typische gebruikers van een insectenhotel.
Ook Lieveheersbeestjes zoeken een plekje tussen het fijne hout, en als je een soort kamer met kleine onderverdelingen kan maken, dan maak je ze helemaal blij, Lieveheersbeestjes overwinteren namelijk graag in groep.
Kruipende insecten zoals Oorwormen, Pissebedden vertoeven graag in de onderste lagen van het hotel. Zij zorgen voor de opkuis.
Vlinders overwinteren dan weer in de kieren en spleten tussen muren of blokken hout.
Mijn insectenhotel…
Ik heb eerst 4 redelijke stokken van de Hazelaar in de grond geklopt. Deze zijn ongeveer 60cm hoog. Hiertussen heb ik dan zo veel mogelijk twijgjes van de Hazelaar gestapeld. Telkens goed aangedrukt, zodat er een netwerk van gangetjes en holtes ontstaat tussen de twijgjes.
Boven op deze mini-takkenwal heb ik een halve palet gelegd en vast gevezen. Op deze palet heb ik oude bakstenen gelegd, en de ruimte tussen de stenen opgevuld met aarde, compost en gehakseld hout, als basis voor het groendak van het hotel. Binnenkort moet ik eens naar de plantenboer voor Sedum en Sempervivums om het groendak aan te planten.
Naast dit stukje hotel komt nog een houtstapel met dikke blokken hout met gaatjes in geboord, rottend hout etc, zodat elk insectje zich thuis voelt. Ik neem aan dat als alles goed geplaatst is, er niet alleen insectjes zich gaan thuis voelen, maar familie Muis en Egel zullen ook wel op bezoek komen…
Rondom het hotel ga ik nog een stukje bloemenweide inzaaien met nectarhoudende bloemen, en reukerwten die tegen de houtblokken opklimmen.
Foto gemaakt op de Hachiko-benefiet door Fenne Kustermans
Ik ben een grote dierenliefhebber, dat weet iedereen die mij kent. Moest ik kunnen, ik had een boerderijtje met beesten allerhande.
Moest ik meer tijd hebben, ik begon direct terug aan een puppy voor Hachiko.
Dieren hebben is niet niks, daar moeten we eerlijk in zijn. Een huisdier is voor het leven, niet enkel voor je verjaardag…
Desmo, mijn kat, heeft een goed leven, gevuld met lekker eten, veel aandacht, een tuin om in te spelen en slaapplekjes te over in huis. Ook Nessa, de Jack Russell-pup van Kim, heeft het goed. Eten en drinken, speelgoedjes te over, wandelingen en aandacht, spelen met Desmo of meelopen met Havanna het paard.
Maar dieren kunnen ook ziek worden. Een plotse ziekte of vergiftiging is snel opgemerkt door een goed baasje. Chronische ziektes worden minder snel opgemerkt spijtig genoeg.
Daarom is februari uitgeroepen tot Maand van de Preventie. Over heel Vlaanderen zijn er talloze dierenartsen die gedurende de hele maand februari gratis een check-up doen van je hond of kat. Kijk eens op www.maandvandepreventie.be voor een dierenarts in jouw buurt.
De deelnemende dierenartsen doen dit trouwens vrijwillig en belangeloos.
Zo heeft je huisdier een check-up gehad, en kan jij zelf gerust zijn over de gezondheid van je lieveling, of misschien vindt de dierenarts wel iets, en kan er snel iets aan gedaan worden, voor je beestje echt ziek wordt!
Behalve de goede gezondheid van je huisdier is er nog een andere goede zaak die meespeelt in de Maand van de preventie.
Voor ieder ingevuld en teruggestuurd gezondheidsformulier schenkt Hill’s 1 euro aan Belgisch centrum voor Geleidehonden VZW, een centrum dat blindengeleidehonden opleidt. 
Met mijn ervaring met Donut kan ik je gerust meegeven dat iedere euro welkom is, als het neerkomt op opleiding van blindengeleidehonden of assistentiehonden.
Het was gisteren gedichtendag! Nu is het bij mij al weer efkes geleden dat ik zelf nog de pen ter hand heb genomen (want gedichten horen met een vulpen geschreven te worden) maar ik had er geen idee van hoe poëtisch een tweet kon zijn…
Appelogen zag dit wel in. En goot een van mijn tweets in gedichtvorm…
Eens degoutant lang uitgeslapen
‘t Is toch geen weer
Om buiten iets te doen
Nu heet bad
En dan
Spruitjes eten bij de meter
Lees de andere Gedichtendag-gedichten bij Appelogen:
In mijn voorgaande blogpost stond een filmpje van een jong ketteke die op TED het lokaal-voedsel-geloof predikte.
Ikzelf ben ook wel aanhanger van dat geloof. Meestal zelfs praktiserend aanhanger.
It’s a way of living, het zit in je bloed, je leeft, spreekt, ademt “local”.
Mijn vorige post heeft mij wat aan het denken gezet. Voor mij gaat het gegeven “lokaal” verder dan voedsel. Zo kan energie en warmte ook lokaal geproduceerd worden, maar zijn er omgekeerd dingen die helemaal niet lokaal hoeven te zijn.
Het zal voor jullie het gemakkelijkst en aangenaamst lezen zijn als ik hieronder effe enkele dingen oplijst:
Niet-lokaal is eigenlijk een moeilijker gegeven. Ik denk er al even over na, maar kan moeilijk echt zaken groeperen. Ik probeer het toch even…
Bekijk het zelf. Doe de oefening eens voor je zelf. Hoe kan jij je eigen impact op de wereld rondom verminderen?
