Begin oktober 2009 zat ik zenuwachtig bij Hachiko in Merelbeke bij een bende volk dat ik van haar noch pluim kende. We kregen een indrukwekkende uitleg over wat wel en niet kon, wat wel en niet mocht. Er werd ons ingepeperd hoe belangrijk onze taak was…. en het enige wat ik (en de andere samen met mij denk ik) kon denken was “Waar blijft mijn puppy??”
En toen… toen ging de deur naar de kennel open, en stormde er een zotte bende pups buiten. 2 bruine labradorrekes, 1 ros goldenke, 3 witte goldens en een zwart monstertje… Die avond ging ik naar huis met een kleine dikke bruine pup. Donutje.
Ik herinner mij dat ik die avond direct met haar de Murphy’s binnen ging, en dat ze even later als een baby’tje op mijn arm lag te slapen. Weken verstreken, accidentjes gebeurden, en dat kleine pupje groeide op tot een puberend hondje. Om de 2 weken gingen we naar Merelbeke voor de les, waar we elke keer weer nieuwe dingen leerden. Van een simpele bonjour tot op en over dingen springen, rollen, liggen, zitten, en veel moeilijkere dingen dan dat. We wisselden al eens van hondje, en zo kwamen Droedel en Deos ook bij mij terecht.
Ik leerde veel over honden, over de opvoeding van een pup en veel over mezelf. Ik kwam in contact met leuke nieuwe mensen, zowel mijn mede-gastgezinnen als mensen die een assistentiehond hebben, trainers en sympathisanten.
De maanden vlogen voorbij, en plots waren wij de oudste groep. De fierheid van de oudste groep te zijn sloeg snel om tot een besef dat onze laatste 6 maanden samen aangebroken waren. Ik genoot van elk moment samen, genoot van Donut haar vooruitgang, hoe ze alsmaar sneller nieuwe dingen oppikte, hoe de band tussen Donut en Desmo intenser werd (tot ze een samenwerkend vennootschap werden… Desmo opende de kastdeuren, Donut plunderde de kast…)
Gisteren kwam er een einde aan. Donut is nu naar de Hachiko-Universiteit, nog 6 maand en ze gaat iemand zeer gelukkig maken. Nog gelukkiger dan dat ze mij het afgelopen anderhalf jaar gemaakt heeft.
Merci Hachiko om mij de kans te geven om Donut op te voeden tot wat ze nu is, en om mij mezelf zoveel beter te leren kennen, merci collega gastgezinnen, jullie waren super! Merci Daphné en Leen voor de vele tips, aanwijzingen en leuke gesprekken. Merci Petra voor de vele leuke lessen!
Merci Donutje voor de zalige momenten de afgelopen 18 maand!!
